بی‌تردید از مهترین حس‌ها و نیازهای زندگی موجودات حس شنوایی است که از این طریق شنیدن نیازها و پیام‌های دیگران را دریافت می‌کنند و بسیاری از خطرات را متوجه می‌شوند و نسبت به محیط اطراف آگاهی کسب می‌کنند. ایجاد سرو صداهای غیر قابل تحمل و آزاردهنده در بلندمدت منجر به آلودگی صوتی می‌شود. 
آلودگی صوتی از مهم‌ترین و جدی‌ترین معضلات محیط زیست است که امروزه ابعاد وسیع‌تری به خود گرفته است؛ اما اثرات آن به نسبت آلودگی آب، هوا و خاک برای عموم مردم شناخته شده نیست.
این هفته در اینفوگرافیک محیط زیستی (تهیه شده توسط پدرام آقایی/ ایسنا) به بیماری‌های مرتبط با آلودگی صوتی اشاره شده است. زندگی ماشینی و آلودگی صوتی منجر به ناراحتی و مشکلات روحی و جسمی شهروندان به ویژه در کلان‌شهرها شده است. به‌طوری‌که در مدیریت کلان شهرها، معماری داخلی و طراحی بناها (مراکز درمانی، بهداشتی و آموزشی و...) و طراحی ماشین آلات صنعتی بسیار مورد توجه قرار گرفته است چرا که این معضل محیط‌زیستی هزینه‌های هنگفتی برای دولت‌ها داشته است.
عمده‌ترین منابع صدا در محیط‌های شهری وسایل حمل و نقل (موتوری، جاده‌ای، هواپیماها و قطارها)، فعالیت‌های صنعتی، فعالیت‌های ساختمانی، تجهیزات و سایر دستگاه‌های موجود (سیستم تهویه مطبوع، کولر، جاروبرقی، سشوار، پنکه، دستگاه تایپ، چاپگرها، رادیو، تلویزیون و...) هستند که هر یک سهم مشخصی را در تولید آلودگی صوتی دارند.
در چند سال گذشته کشورهای مختلف جهان به مسئله آلودگی صوتی و مشکلات ناشی از آن توجه بسیاری داشته‌اند که منجر به تدوین آیین‌نامه و قوانینی برای جلوگیری و رفع آلودگی صوتی شده است. در ایران نیز اقداماتی دراین‌خصوص صورت گرفته است. ‌آیین نامه اجرایی نحوه جلوگیری از آلودگی صوتی در سال 1378 به تصویب هیئت وزیران رسیده است و متناسب با هر مکان، حد مجاز و استانداردهایی تعریف شده است (مصوبه سال 1384). تعیین دقیق استانداردها به ساختار فیزیکی (آداب و رسوم، فرهنگ و ...) شهرها بستگی دارد که متأسفانه به این نکته توجه نشده است و تنها به تقسیم‌بندی مناطق بر اساس مسکونی، تجاری و صنعتی بودن اشاره شده است. قوانین و استانداردها در شرایط فعلی با کاستی‌ها و مشکلاتی مواجه است که لازم است دوباره بررسی و بازنگری شود.
اگر چه رعایت حد مجاز تولید صوت باید توسط شهروندان و صاحبان مشاغل صورت بگیرد اما آلودگی صوتی به صورت غیرمستقیم متأثر از سیستم سیاسی و اقتصادی جامعه است. انتظار می‌رود دولت با همکاری و بهره از دانش متخصصان علوم مختلف، در برنامه‌ریزی و مدیریت شهری به مکان‌یابی و منطقه‌بندی مناطق تجاری و صنعتی، کنترل و مدیریت ترافیک شهری، گسترش و طراحی اصولی فضای سبز شهری و... توجه کند.