به قول معروف و بنا به ضرب‌المثلی در زبان فارسی، وقتی انگشت اشاره‌ات به سوی کسی است، در همان‌حال چهار انگشت دیگرت بسوی خودت است. القصه، می‌گوییم از حاکمیت و حاکمان ناراضی هستیم. می‌گوییم از عقب‌ماندگی فرهنگی و تکنولوژیک مملکت‌مان سرخورده‌ایم. می‌گوییم از سوءاستفاده‌ی از دین و باورهایمان به ستوه آمده‌ایم.
همه‌اش درست و صائب، اما چهار انگشت دیگر به‌سوی خودمان است، چرا نمی‌بینیم؟!
آنها که از اجرای حدود درباره روزه‌خواران در ملا عام می‌نالیدند و بر شخصی بودن دین تأکید داشتند چرا حالا خاموشند؟
همین سال گذشته، مثل خیلی سال‌های دیگر، بحث بر سر رویت هلال ماه شوال داغ بود. همان زمان هم گفتم و نوشتم که مساله‌ی خیلی‌ها حلول ماه نیست، مسئله‌شان افزایش و کاهش تعطیلات است.
پارسال با رویت نشدن ماه شوال، یک روز از تعطیلات کم شد. اما امسال، برعکس یک روز به تعطیلات افزوده شد.
پارسال عقاید و تشخیص‌های مختلفی در رویت ماه مطرح شد و سر و صدای بسیاری به پا شد. خیلی از کاسه‌های داغ‌تر از آش حتی به غیرعلمی بودن رصدهای ماه ایراد می‌گرفتند.
کیست نداند که هلال‌ماه و تشخیص آن مسئله‌ای علمی است و برای همیشه هم پنهان نمی‌ماند. چند روز آتی، با رویت ماه کامل، معلوم خواهد شد که کدام طرف دعوا اشتباه کرده است. سال گذشته هم، چنین بود ولی چون تعطیلات گذشت، دیگر کسی به دنبال این نبود که اشتباه را پیگیری کند. اشتباه‌کننده هم، به روی خودش نیاورد تا طبق ادعاهای شرعی‌اش، یک روز روزه‌ی امت را، یا کفاره‌ی آن را از ضمه‌ی خویش بردارد و حلالیتی بخواهد.
حالا، امسال، چرا با اینکه هنوز برخی ادعا می‌کردند هلال ماه را در عصر پنجشنبه رویت کردند و جمعه را عید می‌دانستند، کسی نقد و جدل نمی‌کند؟!
می‌گویند واکاوی در امور شخصی صحیح نیست، حد زدن متظاهران به روزه‌خواری هم دور از عدالت است؛ چون روزه‌داری و اعتقاد امری شخصی است. من هم بر همین عقیده‌ام و از آن دفاع می‌کنم؛ اما این باعث نمی‌شود که جنبه اجتماعی اعتقادات را نادیده بگیریم. 
اگر آنهایی که اعتقاد دارند و روزه نگرفته اند، حجت شرعی داشتند، پس چرا کفاره نمی‌پردازند. تجمیع کفاره‌ها و فطریه‌ مثلا یک خانواده پنج نفره، به اندازه حقوق یک ماهِ یک کارگر میشود و میتوان آنرا به خانواده‌ای مستمند از آشنایان اهدا کرد.
با خودم فکر می‌کردم، همه ما که مدعی هستیم، همه ما که از سوءاستفاده قدرتمندان از دین می‌نالیم، اگر به وظیفه اجتماعی خود عمل کرده باشیم، باتوجه‌به حجم روزه‌خواران، آیا برای یک سال آینده فقیری در کشور می‌ماند؟!
وقتی خود ما از یک روز تعطیلی، از مقداری صدقه، نمی‌گذریم، چگونه انتظار داریم حاکمان و قدرتمندان از طعم شیرین ثروت و قدرت بگذرند.
“برای تغییر جهان از خودت شروع کن”.

کاظم طیبی فرد