علیرضا مقدم

تاریخ، چرخه‌ای خسته‌کننده و معیوب  از جنگ و وعده‌ های صلح است. هر بار که غبار جنگ فرو می‌نشیند، صدای سیاستمداران طنین انداز می شود: «این آخرین جنگ خواهد بود. صلح بزرگ در راه است.» اما آنچه درپس زمینه‌ی میدان‌های مین و شهرهای ویران مانده دیده می شود  بذر جنگ‌های بعدی است. اصطلاح «جنگ بزرگ - صلح بزرگ» به‌ظاهر یک وعده‌ امیدوارکننده است، اما در عمل به یک معادله‌ی کاذب بدل شده: ما باید تخریب کنیم تا بتوانیم باشکوه تر بسازیم! گویی زندگی انسان‌ها ساختمان کلنگی است و این حضرات معماران بشریت اند!
جنگ در می گیرد و ویرانی بپا می‌کند  در حالی که دیپلماسی جهانی سرگرم شمارش تلفات و تنظیم بیانیه‌های آتش‌بس و خوردن شامپاین است
؛ مردمی در دو سوی جبهه درگیر ترس و ویرانی می‌شوند. کودکانی که باید در کلاس درس باشند، در پناهگاه‌های نمور می ترسند و ویرانی‌ها را به حافظه می‌سپارند.
تا از بین اینها نسل بعدی نفرت شکوفا شود!  آن‌ها اولین قربانیان این بازی دوگانه‌اند؛ بازی‌ای که در آن صلح همیشه عقب‌تر از سلاح های ویرانگر حرکت می‌کند.
آنچه «صلح بزرگ» نامیده می‌شود، بیش از آنکه حاصل اراده برای عدالت و همزیستی باشد، محصول یک توازن موقت قواست! صلحی که بر بقایای بمب‌ها و تحریم‌ها ساخته می‌شود، صلحی شکننده و زودگذر است. به محض آنکه یکی از طرفین احساس کند وزنش در ترازو سبک‌تر شده، بازی جنگ از نو آغاز می‌شود.
سیاستمداران با لبخندهایی دیپلماتیک و دوربین‌هایی که لحظات صلح را ثبت می‌کنند، در واقع مشغول تعویق جنگ بعدی‌اند، نه پایان آن. وعده‌های «صلح بزرگ» وقتی دروغین می‌شود که هیچ‌کس نمی‌پرسد: این صلح قرار است به چه قیمتی و برای چه کسانی باشد؟
شاید وقت آن رسیده که «صلح بزرگ» را نه به عنوان محصول نهایی یک جنگ بزرگ، بلکه به‌عنوان فرآیندی دائمی و فرساینده بازتعریف کنیم!
صلح، نتیجه‌ی یک قرارداد رسمی نیست؛ بلکه یک مبارزه مستمر برای حفظ کرامت انسانی است. اگر صلحی حاصل شود که صدای قربانیان شنیده نشود، آن صلح بزودی در هیاهوی انفجارهای بعدی گم می‌شود.
کودکانی که زیر آوارها جان می‌دهند، برای «صلح بزرگ» ارزشی عددی در جدول مذاکرات دارند. تا زمانی که منطق جنگ برای صلح حاکم است، این کودکان صرفاً آمارهایی هستند که آینده‌شان به بهای پیروزی‌های موقت و ژست‌های دیپلماتیک و انسان دوستانه معامله می‌شود.
صلح واقعی نه بزرگ است و نه ناگهانی. صلح واقعی، مجموعه‌ای از انتخاب‌های کوچک، مستمر و صادقانه است که در آن جان یک کودک، از اعتبار سیاسی یک ژنرال مهم‌تر باشد. اگر روزی بتوانیم به جای «جنگ بزرگ برای صلح بزرگ»، شعار «عدالت کوچک برای صلح پایدار» را جایگزین کنیم، شاید دیگر نیازی نباشد هر نسل، این فریب را دوباره تجربه کند.
و ... به امید جهانی که  برای صلح هزینه می دهد!