چاپ

قبلاً یادآوری کردیم که پیش از نقد کردنِ هر پدیده‌ای، اون رو بشناسیم. حالا مقصود ما در این یادداشت، نگاه به مشارکته. مدام واژه مشارکت را در مقالات، سخنرانی‌ها، دروس دانشگاهی و برنامه‌های کشور می‌بینیم و می‌شنویم. اما مشارکت در معنای اجتماعی یعنی چی؟
مشارکت در مدیریت شهری یا در تصویب یک سیاست مهاجرتی یا نقش‌آفرینی در حفظ محیط‌زیست منطقه، همه‌وهمه می‌تونن مصادیقی از مشارکت باشن. مشارکت، فرایندیه که طی اون، ما کنار هم در یک تصمیم‌گیری یا یک اقدام سهیم می‌شیم. همه خواسته و منافع و مشکلات و نیازهای خودشون رو طرح می‌کنن. با هم فکر می‌کنن. با همکاری هم مناسب‌ترین ایده را اجرا می‌کنن و همراه هم از دستاورد اون مراقبت و محافظت می‌کنن. جالبه بدونیم که تمام شُرکا در فرایند مشارکت، از قدرت و نفوذ برخوردار هستن. ممکنه شکل و مسیر این اِعمال قدرت در بین شریک‌های مشارکت، با هم تفاوت‌هایی داشته باشه اما تمام شُرکا به‌نوعی، فرصت و امکانِ کنترل مسیر و تعیین نتیجه رو دارن. مشارکت، همزمان هم یک حقه و هم یک وظیفه. یعنی مثلاً در کشورهایی با ساختار قدرت استبدادی، فرصت شراکت مردم در مناسبات جامعه و سیاست، باید به‌عنوان یک “حق” از طرف جامعه پیگیری بشه و در جوامع آزاد و مردم‌سالار، مردم باید نقش خودشون رو در تمام فرایندهای اجتماعی سیاسی بشناسن و این وظیفه رو به‌صورت بهینه به انجام برسونن. بدون تردید باتوجه‌به نکته‌ای که در یادداشت شماره پیش مرور کردیم، مشارکت، هم نیاز به دانش و توانمندی داره. هر چقدر که مردم با دانش و آگاهی و مهارت بیشتر مشارکت رو پیش ببرن، نتیجه برای جامعه سازنده‌تر خواهد بود.