چاپ

با توجه به اهمیت بازخوردهای بعدی سخنان محمد دریش فعال محیط‌زیست در نهمین کنگره حزب اراده ملت ایران، بر آن شدیم تا گزیده‌ای را تقدیم مخاطبین کنیم. در ضمن در کنار آن، یادداشت‌های ایشان در کانال تلگرامی که حاوی تلنگرها و برداشت‌های سخنران از مواضع خود و حزب می‌باشد، ارائه می‌شود.

ما در سال 1375 حدود 33 هزار میلیارد مترمکعب آب در دریاچه ارومیه داشتیم. در آن زمان در دانشگاه تبریز همایشی برگزار شد و موضوع این همایش این بود که ما چگونه می‌توانیم از شر دریاچه ارومیه خلاص شویم. درواقع یکی از بزرگ‌ترین تهدیدها این بود که چرا حجم دریاچه ارومیه مرتب افزایش می‌یابد و بسیاری از اراضی و تأسیسات را نابود می‌کند.
پیشنهاد شد ما بر روی همه رودخانه‌های منتهی به ارومیه 105 سد احداث کنیم و اجازه ندهیم حتی یک قطره آب وارد دریاچه ارومیه شود و حتی گفته شد که این کار می‌تواند 200 هزار فرصت شغلی جدید بیافریند. هرچقدر فعالان محیط‌زیست فریاد زدند که این کار می‌تواند به ضرر اقتصاد پایدار کشور تبدیل شود کسی گوش نکرد.
امروز ما یک عرصه 5 هزار کیلومترمربعی را ازدست‌داده‌ایم و در تمام ساحل شرقی دریاچه ارومیه با یک بحران جدی روبه‌رو شدیم به‌طوری‌که موج بزرگ مهاجرت و بیماری منطقه را فراگرفته است.
آیا بحران دریاچه ارومیه که در کتاب‌های درسی دانش‌آموزان استرالیا تدریس می‌شود یک استثنا بوده و آیا درجاهای دیگر به بهانه اشتغال و توسعه و رشد اقتصادی و مهار تورم ملاحظات زیستی را کنار نگذاشتیم.
با توجه به مشکلات پدید آمده از بی‌توجهی به محیط‌زیست در خوزستان، استانی که بزرگ‌ترین تولیدکننده کشاورزی کشور است و بیشترین میزان سرمایه‌گذاری نفت و گاز در آن انجام‌شده و منطقه آزاد اروند و 33 درصد آب‌های سطحی کشور را دارد چرا باید کسی حاضر نباشد در آن زندگی کند. آن‌هایی که می‌گویند اقتصاد مهم‌تر از محیط‌زیست است آزمایشگاه خوزستان را ببینند که چه بلایی سر ما آورده است.
چرا باید بیش از 30 هزار سکونتگاه روستایی ما در نیم‌قرن گذشته خالی شود و حاشیه‌نشینی شهرها افزایش یابد.
هیچ کشوری در دنیا نمی‌تواند ادعا کند که بیشتر از آن چیزی که ما در ایران از هر مترمربعمان انرژی خورشیدی دریافت می‌کنیم می‌تواند انرژی خورشیدی دریافت کند سال 2006 یو. ان.دی. پی. گزارش داد اگر عرصه‌ای به طول و عرض 800 کیلومتر مجهز به سلول‌های فتوولتانیک شود می‌تواند نیاز به انرژی مردم جهان را برای یک سال تأمین کند.
در آن مقطع حداکثر راندمان سلول‌های فتوولتانیک 14 درصد بود امروز این رقم حداقل 35 درصد است یعنی ما اگر منطقه‌ای به طول و عرض کمتر از 350 کیلومتر را به این سلول‌ها مجهز کنیم می‌توانیم نیاز مردم جهان را به انرژی برای یک سال تأمین کنیم.
ما که می‌توانیم با این تحریم‌های بی‌رحمانه کیک زرد بسازیم چرا نتوانستیم سلول‌های فتوولتانیک به‌اندازه کافی تولید کنیم و چرا به سمت توسعه‌ای رفتیم که به‌شدت آب محور است و وابستگی معیشتی را به منابع آب‌وخاک افزایش داده‌ایم.
بدترین اتفاق در محیط‌زیست فرونشست زمین است اگر یک جنگل بسوزد و یا تالاب خشک شود می‌توانیم آن را دوباره احیا کنیم ولی اگر زمین نشست کرد دیگر به‌هیچ‌عنوان امکان برگشت شرایط وجود ندارد و ذخیره استراتژیک آب شیرین را از دست می‌دهیم.
اتحادیه اروپا 4 میلی‌متر نشست زمین در سال را شرایط بحرانی اعلام می‌کند سازمان زمین‌شناسی ما در سال 2010 اعلام کرد میزان نشست زمین در جنوب تهران به 36 سانتی‌متر رسیده است و سال 2015 دوباره آن رکورد را شکستیم و در دشت فسا و جهرم این رقم به 54 سانتیمتر در سال افزایش یافت و آب از آب تکان نخورد هیچ صدایی از هیچ جایی بلند نشد چه تهدیدی از این بالاتر می‌تواند باشد.
ما نتوانستیم آموزه‌ها و دغدغه‌های محیط‌زیستی‌مان را به شکلی جذاب و ملموس به سطح حاکمان و دولتمردان قدرت سالاران منتقل کنیم برای همین است که هنوز فکر می‌کنیم اگر به محیط‌زیست بها بدهیم یعنی جلوی اشتغال و توسعه را گرفته‌ایم.
کشوری که در محدوده عرض 35 تا 40 درجه نیمکره شمالی قرارگرفته نباید شعارش خودکفایی در کشاورزی باشد این یک خطای بزرگ و راهبردی است ما نباید به سمت افزایش وابستگی معیشتی به منابع آب‌وخاک حرکت کنیم بلکه باید شعارمان تأمین امنیت غذایی باشد و آن را از طریق پول تأمین بکنیم.
ژاپنی‌ها 23 درصد غذایشان را از داخل تأمین می‌کنند و ما طبق آمار 91 درصد غذا را در داخل تأمین می‌کنیم و به همین دلیل همیشه از کابوسی به نام قحطی ترسیده‌ایم اما ژاپنی‌ها هرگز از این کابوس نترسیدند چون اگر 600 میلیارد دلار واردات دارند 650 میلیارد دلار هم صادرات دارند و هر چه بخواهند را می‌توانند بخرند.
برگ برنده ما محیط‌زیست است ما می‌توانیم همچنان کشور نخست منطقه و کشور هفتم قدرتمند جهان باشیم به‌شرط اینکه بر اساس واقعیت‌های بوم‌شناختی کشور و فارغ از مصلحت‌های ایدئولوژیک، مذهبی و گروهی طرح‌های توسعه را طراحی کنیم.