این مقاله را مرتضی مردیها دانشیار ارتباطات اجتماعی دانشگاه علامه طباطبائی در فصلنامه دولت پژوهی، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی، در بهار سال 1399 به چاپ رسانده‌اند.

در دوره مدرنیته متأخر و به‌ویژه در فاصله میان جنگ جهانی اول و اضمحلال نظام کمونیستی، مهم‌ترین شکاف فعال در نظام حزبی کشورهای دمکراتیک، دوگانه چپ و راست بوده است. غالباً بزرگ‌ترین دو حزب رقیب، فارغ از نام‌های متفاوت، دو گرایش سوسیال‌دمکراسی و لیبرال دمکراسی را نمایندگی می‌کرده‌اند. دعوای این دو جریان بیشتر حول محور اخلاقی و کارکردی بودن یا نبودن اصل وجود دولت رفاه بوده است. پرسش این است که آیا فصل مشترک وضعیت کشورهای دمکراتیک در قرن بیست و یکم از منظر سازوکار نظام اجتماعی و اقتصادی به نظام ترجیحاتی نزدیک‌تر است که لیبرال دمکراسی نامیده می‌شود یا به آنی که ذیل عنوان سوسیال‌دمکراسی قرار می‌گیرد؟ در پی تقویت این ایده هستیم که تا حدودی برخلاف قرن بیستم، اینک نگاه علمی تجربی و واقع‌گرا به سیاست و برنامه‌ریزی اجتماعی، همگرایی این دو جریان را در قالب عمل‌گرایی افزوده است و اختلافات سنتی نظری و ایدئولوژیک آنان به‌رغم بقا در سپهر تبلیغات، کارآمدی و جدیت خود را فرونهادهاست. تعارض مالیات / حمایت از یک شکاف ایدئولوژیک به موضوعی برای یک کارشناسی محدود و موقت همگرایی می‌کند. اصل دولت رفاه مسئله نیست، حد آن موردبحث است و اختلاف در نظر هم در این مورد در قالب نوعی عمل‌گرایی رو به کاهش است.