فیلمی در سبک درام به کارگرانی تونی‌کی و بازی آدرین برودی است.
تونی کی سبکی نوآورانه دارد و در بازی کردن با رئالیسم تاریک و سبک غنایی کثیف شهری و ایجاد جذابیت با استفاده از پیچ و تاب‌های انیمیشن تخته سیاه، چیره‌دست است. فیلم گسیختگی (Detachment) از جنبه‌ی تاریک خود، بسیار زیبا است و به وسیله‌ی گروهی از بازیگران درخشان، ماندگار شده است،
لوسی لیو و بلایت دانر نقش معلمانی را بازی می‌کنند که برای حفظ نظم با دانش‌آموزان و زندگی خود تلاش می‌کنند.
معلمی که در واقع نه خوب است و نه بد. او شبیه عیسی مسیح بیشتر زمان را محکم روی صلیب رنج خود و دنیای اطرافش سپری می‌کند. او مانند مسیح بواسطه‌ی بار سنگین و دردناک و توانایی‌اش در تحمل آن، تحسین برمی‌انگیزد، آنقدرها هم در قامت یک انسان متقاعد کننده نیست.
معلم ما به شدت متعهد است. دبیرستان دولتی که او برای یک دوره یک ماهه وارد آن می‌شود، لکه‌ای آشنا از یک زمین سوخته است که دانش‌آموزانی غرق در بی‌تفاوتی یا پرخاشگری در آن حضور دارند. والدین هر از گاهی برای فحاشی به کارمندان هجوم می‌آورند. هنری در میان چالش‌های متفاوت زندگی دست و پنجه نرم می‌کند. در مسیر تأکید بر وحشتناک‌بودنِ همه چیز، تقریباً همه بزرگسالان در فیلم گسیختگی، در پایان روز به خانه می‌روند تا یک زندگی ویران شده خانگی را ادامه دهند.
بازیگرانی مانند مارسیا گی هاردن در نقش مدیر مدرسه و یا جیمز کان در نقش یک معلم باسابقه که احساس پوچی او و همکارانش دستکم برای مدت کوتاهی مانع از غرق آن‌ها می‌شود.
فیلم “گسیختگی” احساساتی، صادقانه و گاه بُرنده است، همان اثری که از کارگردان دریاچه آتش (Lake of Fire) - یکی از بهترین مستندها در رابطه با سقط جنین- انتظار می‌رفت.
فیلم گسیختگی می‌تواند به عنوان گذری پیرامون این‌که چگونه یک مرد می‌‌آموزد تا برای خود و دیگران پدری کند، روان شما را متاثر می‌کند. اما ناامیدی آخر آن در مورد شهرها و مدارس ما اغراق‌آمیز، نمایشی و احتمالاً فراتر از موضوع است.