یدالله رویائی مشهور به رویا در 23 شهریور در سن 90 سالگی در روستایی در فرانسه درگذشت. یدالله رؤیایی سردمدار شعر حجم در سال 1311 در دامغان به دنیا آمد.
یدالله رؤیایی، مطرح‌ترین شاعر «حجم‌گرا»، شعر را از دهه سی آغاز کرد. نخستین مجموعه شعرش «نغمه‌های زندگی» است. پس‌ازآن، مجموعه «بر جاده‌های تهی» را منتشر کرد. این اثر سه دفتری نشان داد رؤیایی درصدد پیمودن راهی متفاوت و ارائه شعری نامتعارف است. «بر جاده‌های تهی»، رؤیایی را شاعری نو پرداز و درعین‌حال تندرو معرفی کرد. اشعار این مجموعه، تعقید (پیچیدگی)، ابهام و نارسایی‌هایی دارد که نتیجه بهره‌مندی رؤیایی از استعاره‌ها و تشبیه‌های غریب و نیز تکلف و تصنعی است که تعمداً در شعر او راه‌یافته است. پس از انتشار «بر جاده‌های تهی»، رؤیایی در مقالاتی که به چاپ رساند، نظریه‌هایی در باب شاعری ارائه و چارچوب و تعریف تازه‌ای برای شعر عرضه کرد. مهم‌ترین محور نظریه‌های رؤیایی، «فرم» بود. رؤیایی ضمن آنکه تعریف خاصی از «فرم» به دست داد، اهمیت «فرم» را در شعر گوشزد کرده و آن را بنیادی‌ترین مسئله شعر معرفی کرد. از دیگر آثار رؤیایی «شعرهای دریایی»، «دل‌تنگی‌ها» و «من گذشته: امضا» است. «هلاک عقل به‌وقت اندیشیدن»، «چهره پنهان حرف»، «از سکوی سرخ» و «عبارت از چیست؟» نیز در شمار آثار وی در حوزه نقد و نظریه شعر است.
رویائی چونان بسیاری از روشنفکران معاصرش در جوانی و در قالب حزب توده ایران فعالیت سیاسی می‌کرده است و چندین بار دستگیر و زندانی‌شده بود.
رؤیایی می‌گوید:
اغلب برام پیش می‌آید وقتی در کتابخانه کوچکم در نورماندی که پنجره‌هایش رو به کوچه‌ای در روستا باز می‌شود کار می‌کنم، روستایی‌ای را می‌بینم بیل بر شانه از کوچه می‌گذرد. همیشه سلام کوتاهی به هم می‌کنیم. یک روز به من گفت آقای رؤیایی! من زمینم را شخم می‌زنم و می‌دانم که چه چیزی به من می‌دهد؛ اما شما چی؟ همیشه شما را می‌بینم که دارید کاغذتان را شخم می‌زنید، همیشه همین‌جا پشت همین پنجره. کاغذ شما چه چیزی به شما برمی‌گرداند؟
از آن وقت، اغلب که به این گفت‌وگو فکر می‌کنم؛ از خودم می‌پرسم چرا آن روستایی آن روز، زمینش را با کاغذ من مقایسه می‌کرد؟ آیا کاغذ من زمین من است؟ آیا من کاغذی دارم؟ امروز گمان می‌کنم که دارم. برای شاعرِ در تبعید، سفیدی کاغذ او زمین زادگاهی اوست.