او در آرزویش در آستانه 94 سالگی به خبرگزاری ایسنا گفته بود:
“ما در جهان سوم زندگی می‌کنیم که این جهان مقتضیاتی دارد. جامعه‌مان را با جامعه اروپا یا حتی ژاپن هم مقایسه نکنید. همه مجبورند زندگی کنند و مسئولیت زن و بچه داشته باشند. مجبورند گاهی دروغ بگویند و کار مصلحتی انجام بدهند. گاهی به جای سلام و علیک، تعظیم کنند. ما با کسی نمی‌توانیم طرف شویم، فایده‌ای هم ندارد. کسی را که نمی‌خواهد درگیر شود ولش کنید و کاری به کارش نداشته باشید، پشت سرش غیبت نکنید. عیب بدی که ما داریم، مسئله ناسازگاری با خودمان است. در جامعه امروز ما بدبینی و بدگویی زیاد شده است. بدبینی بی‌جا خوب نیست ولی متأسفانه این جریان وجود دارد.”

یدالله امینی (مفتون) 10 آذر در سن 96 سالگی درگذشت. وی از بزرگ شاعرانِ نیمایی ایران بود که در سبک و قالبهای مختلف و به زبان فارسی و ترکی شعر سروده بود و با بسیاری از شعرای یک قرن اخیر ایران حشر و نشر داشت. وی متولد سال 1305 در شهرستان شاهین‌دژ (آذربایجان غربی) و دانش‌آموخته رشته حقوق قضایی از دانشکده حقوق دانشگاه تهران  بود. امینی در آغاز، شاعری کلاسیک و کهن‌پرداز بود اما بعدها به شعر بی‌وزن و قالب‌های نوپردازانه روی آورد. 
ایشان در عمر طولانی‌اش بسیاری از وقایع مهم کشور را از نزدیک دیده بود و از اینرو، تجربه زیسته متفاوتی را از سر گذرانده بود. وی هیچگاه مستقیما به سیاست نپرداخت و عضو احزاب سیاسی نشد ولی چه در حکومت پهلوی و چه در حکومت جمهوری اسلامی از حق آزادی بیان و خواسته‌های مردم دفاع می‌کرد. از اینرو در زمان پهلوی برایش محدودیت‌هایی ایجاد شده بود. پس از انقلاب 57 نیز از نویسندگان بیانیه مشهور “ما نویسنده‌ایم” در سال 1373 بود. 134 نویسنده و شاعر و روشنفکر در این بیانیه به سیاست‌های حکومت در مورد دنیا و اهالی ادبیات، بویژه بحث سانسور اعتراض کرده بودند که برای بسیاری از ایشان بخصوص متولیان این بیانیه بعدها مشکلات بسیاری پیش آمد.

افشین فرهانچی