روزگاری بود که صاحبان این شغل می‌توانستند هر رهگذر یا مسافر و گردشگری را با عکس‌های زیبای خود شاد کنند. خلق تصویر خانوادگی یا دوستانه‌ای در پس‌زمینه‌ای از میراث‌فرهنگی، صحنه طبیعت، بازار یا سازمان‌های اداری و حتی پارک‌های تفریحی که برای صاحب و صاحبان عکس، خاطره‌ای به‌یادماندنی و ارزشمند می‌ساخت. طوریکه ورق زدن این عکس‌ها پس از گذشت دهه‌ها، همچون اعجازی، تصاویر روشن و دلنشینی از روزهای قدیم را در خاطرِ صاحب‌عکس زنده می‌کرد.
امروزه اما با آمدن دوربین‌های دیجیتال از یکسو و مجهز شدن موبایل‌های شخصی به دوربین‌های بسیار باکیفیت، دیگر کمتر کسی به تقاضا و دعوت عکاسان دوره‌گرد برای شکار یک‌لحظه‌ی ناب زندگی توجه می‌کند.
قدرت و امکان انتخاب ما از بین صدها عکس دیجیتال که در کسری از ثانیه خلق می‌شوند، همین‌طور توان شخصی هر کدام از ما برای تحقق این خواست، بدون نیاز به عکاس و دوربین جادویی‌اش، عکاسی دوره‌گرد را به یک شغل روبه‌زوال و نابودی تبدیل کرده است.
امروزه دیگر خیلی کمتر از گذشته شاهد حضور این عزیزان در اماکن تاریخی و دیدنی هستیم و اگر هم انگشت‌شماری از آنها هنوز با عشق این کار را ادامه می‌دهند برای پیدا کردن یک مشتری، مجبور می‌شوند که به صدها رهگذر و مسافر و گردشگر بی‌تمایل و ناشکیبا و پرشتاب، حضور خود را اعلام کنند.

مشاغل دور از نظر
تهیه شده توسط کمیته آموزش و توانمندسازی حزب اراده ملت ایران