مکرر گفته می‌شود که مسئولان صدای مردم را نمی‌شنوند. چرایی این امر نیاز به بررسی دقیق دارد؛ ولی عجالتاً می‌توان گفت موجودات برای شنیدن از یکسو نیاز به ابزاری به نام گوش دارند و از سوی دیگر توجه. فقدان هرکدام، شنیدن را از حیز انتفاع ساقط می‌کند؛ در مناسبات سیاسی و اجتماعی نیز برای شنیدن ضرورت دارد مکانیزم‌هایی کارآمد در ساختارهای حکمرانی اندیشیده شود. در دنیای جدید و از رهگذر تحقق دموکراسی مبتنی بر صندوق رأی، از جمله احزاب و رسانه‌های مستقل به‌عنوان معتبرترین راهکار در جهت شنیدن و ترتیب اثر دادن به صدای مردم و برآورده‌ساختن مطالبات آنها در نظر گرفته می‌شود. اگر این امر اتفاق نیفتد انباشت صداها و مطالبات نه‌تنها تبدیل به فریاد می‌شود؛ بلکه نشان می‌دهد ساختارهای حکمرانی نیاز مبرم به اصلاحات اساسی و تغییرات بنیادی دارند و اگر علی‌رغم وجود چنین مکانیزم‌هایی بازهم صدای مردم به‌خوبی شنیده و پاسخ داده نشود نشان می‌دهد گفتمان مبتنی بر ایده اصلی و نظریات منبعث، دچار آلودگی گشته و می‌طلبد زمینه بازنگری در آنها توسط مردم فراهم شود.
با این اوصاف این پرسش که چرا صدای مردم به خوبی شنیده نمی‌شود پاسخ خود را در فقدان حکمرانی حزبی و رسانه‌های مستقل پیدا می‌کند. البته باید در نظر داشت که این همه منوط به اراده‌ای برای شنیدن صدای واقعی مردم خواهد بود، در غیر اینصورت با وضعیت پیچیده و بغرنجی روبرو می‌شویم که هیچگاه به صلاح کشور و در راستای تامین منافع ملت نمی‌باشد.
در این راستا حزب اراده ملت به‌ویژه در بیانیه‌های اخیر خود موارد را تبیین و تبعات نشنیدن را گوشزد کرده و پیشنهادهای مؤثری برای برون‌رفت از وضعیت پیش‌ِرو ارائه داده است اما …