هفته گذشته آماری از ایرانیان زیر خط فقر در سال 1400 منتشر شد که نشان می  داد 25 میلیون نفر از ایرانیان زیر خط فقر قراردارند. یعنی حدود یک چهارم هموطنان ما زیر خط فقر هستند. گرچه ممکن است در مورد صحت و سقم این آمار و شیوه استحصال آن بحث باشد ولی در هر صورت آمار را وزارت رفاه منتشر کرده است و بسیاری از کارشناسان بر درستی آن صحه می  گذارند. حال چه باید کرد؟
این بار بر خلاف روال رایج و مکرر، وظایف دولت و حاکمیت را بازگوئی و گوشزد نمی  کنیم، چرا که ایشان خود مسبب این وضعیت هستند. آنها بیشتر و زودتر از ما به این اطلاعات دسترسی داشته  اند و دارند؛ و اگر می  خواستند کاری کنند تا کنون این کار را انجام می  دادند. این بار خطاب ما به مردم و نهادهای برخاسته از مردم است.
اگر نگران آینده ایران هستیم و تلاش می  کنیم تا سهمی در بهبود شرایط در آینده داشته باشیم، در ابتدا لازم است مسائل و مشکلات را اولویت  بندی نماییم و بر مهم  ترین آنها که می  توانند در درازمدت اثر تخریبی بیشتری داشته باشند متمرکز شویم. تلاش می  کنیم در سلسله یادداشتهایی این اولویت را بر شماریم و برای حل آنها انگیزه و راهکار دهیم.
وقتی خبر می  آید که یک چهارم خانوارهای ایرانی زیر خط فقرهستند، مهم  ترین پدیده  ای که تحت  الشعاع قرار می  گیرد آموزش کودکان, نوجوانان و جوانان این خانواده  ها است. آموزش در تمامی ابعاد و نه فقط آموزش  های رایج و کلاسیک. لذا بر همه ما کنشگران مدنی، اجتماعی و سیاسی لازم است که در این زمینه کاری کنیم. کودکانی که از مدرسه باز می  مانند، کودکانی که ادامه تحصیل نمی  دهند، نوجوانانی که خوب آموزش نمی  بینند و یا حتی باژگونه تحت تعلیم قرار می  گیرند، جوانان و دانشجویانی که فقط مدرک می  گیرند بدون اینکه مهارتی کسب کرده باشند، همه گروه  های آسیب  پذیری هستند که لازم است در این شرایط بحرانی به آنها توجه کرد. 
خانواده  های فقیر ناگزیر کم  توجه یا بی  توجه به امر آموزش می  شوند. تبعات این کم  توجهی در کوتاه  مدت خود را نشان نمی  دهد ولی در درازمدت اثرات بسیار بسیار مخرب و جبران  ناپذیری دارد. از اینرو گمان ما بر این است که امر آموزش نسل  های بعدی در اولویت قرار دارد. جدا از فشاری که کنشگران سیاسی و اجتماعی با مطالبه  محوری یا هر شیوه دیگری بر حاکمیت می  آورند تا هزینه  های یک آموزش مناسب را برای تمام کودکان و نوجوانان و دانشجویان فراهم کنند، لازم است که خود نیز براین امر اهتمام ورزند.
تمام معلمان، اساتید، مدرسان و مربیان لازم است فارغ از تمام مشکلات موجود کمر همت برای آموزش صحیح، علمی و مناسب نسل جوان نمایند. نباید اجازه دهیم کم کاری  ها و ندانم کاری   های متولیان امور که موجب آماری چنین دردناک شده است ریشه  های نسل  های بعدی را دچار آسیب و اضمحلال نماید.
هر کدام از شما معلمان و اساتید می  توانید با تلاشی بیشتر و مضاعف بخشی از این مشکل را مرتفع سازید. وقتی خانواده  ای در فقر قرار می  گیرد فرصت و امکان اندیشیدن به آینده را از دست می  دهد و معاش روزانه تنها اولویت  اش می  شود. در این زمان آموزش نسل بعد دچار خدشه می  گردد. حال که نهادهای رسمی برای حل مشکل گامی بر نمی  دارند. ما می  توانیم این گامها را بر داریم. لازم است هر کدام در هر مسئولیتی که هستیم به خودمان یادآور شویم که ما تنها امید این جوانان هستیم و اگر ما هم در مسائل روزمره غرق شویم و یا به بهانه  های مختلف از خود رفع مسئولیت نماییم این آخرین روزنه امید را می  بندیم. میدانید و می  دانیم که معلمان در تمام این سالها مورد بی  مهری  های مختلف و تبعیضات گوناگون قرار گرفته اند. می  بینیم که چگونه اساتید در چنبره بوروکراسی  های ناکارآمد و محدودکننده گرفتار شده  اند، اما وظیفه انسانی ایشان این است که در این شرایط دشوار رسالت خود را ایفا کنند. رسالت و افتخار همه شما آموزش نسل بعد است. به هر شیوه  ای که می  توانیم باید این وظیفه را به انجام رسانیم.