چاپ

چهار دهه از تحول سیاسی اجتماعی ‌57 می‌گذرد. مردم وطن‌دوستی که به پا خاستند، از هر قومی، از هر دینی، از هر نگاهی، از هر مذهبی، از هر ایسمی، از هر منطقه‌ای که برخاسته بودند، بدون شک با آرزوی ایرانی آبادتر، آزادتر، توسعه‌یافته‌تر، رنگارنگ‌تر، مقتدرتر، استوارتر و پرافتخارتر و با رؤیای سرزمینی بدون تبعیض، بدون فساد، بدون ستم و بدون فقر پا به خیابان گذاشتند.
اینکه آن آرزو و آن رؤیا امروز چقدر محقق شده است را، به داوریِ دیدگان منصفِ شاهدانِ امروز و به نگاه ناگزیر و مجرّبِ تاریخ می‌سپاریم.
امّا پیام امروزِ ما زنانِ حزب اراده ملت ایران در این چهلمین سالگرد انقلاب، این است:
آمارها ما را نگران می‌کنند. آمار دختران خیابانی، کودکان کار، طلاق، خشونت خانگی، تبعیض، کودک همسری، زنان سرپرست خانوار، افسردگی، خودکشی، زنان مبتلابه ایدز و هپاتیت و انواع اعتیادها، نارضایتی‌های شدید از روابط زناشویی، ناامنی عاطفی در خانواده‌ها، تعرض‌ها و تجاوزها، فقدان مشارکت، بیکاری زنان، مهاجرت زنان، مزاحمت‌های کلامی و رفتاری، پرهیز ناگزیر از ازدواج، فرزندآوری‌های بدون برنامه‌ریزی در شرایط نامساعد و توأمان امتناع از فرزندآوری در بخش گسترده‌ای از جامعه و آمار هرگونه آسیبی که سلامت زیستی و روانی و اجتماعی و معنوی زنان و جامعه را به مخاطره می‌اندازد. بی‌توجهی به برخی مطالبات و حقوق مسلّم، ما را نگران کرده است. مطالباتی چون سیاست‌های آموزش و توانمندسازی همگانی، سامان اقتصادیِ زنان سرپرست، امنیت شغلی و اقتصادی زنان، فرصت‌های برابر برای رشد و شکوفایی اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی، پیشگیری از بهره‌کشی کاری به‌ویژه از زنان کارگر، قوانین محافظت‌کننده از حقوق زنان در هر سن و موقعیتی، آزادی‌های اجتماعی زنان، برخورد با موارد تضییع حقوق مسلّم زنان، برخورد با موارد تعرّض و خشونت‌های خانگی و اجتماعی علیه زنان و مکانیسم‌های پشتیبانی‌کننده از زنانِ آسیب‌دید ه. و آنچه در این میان بیش از هر چیز ناپذیرفتنی و دردآور است این است که مدافعین حقوق زنان در هر کسوت و جایگاهی اعم از مقام رفیع وکالت یا جایگاه ارزشمند یک فعال مدنی، مکرر با محدودیت و اِعمال فشارهای ریزودرشت روبرو می‌شوند. آن‌ها در مسیر مبارزه با آن آسیب‌ها و پیگیری این مطالبات، بازداشت می‌شوند، تهدید می‌شوند، به سکوت وادار می‌شوند و حذف می‌شوند. درحالی‌که این گروه به حقیقت در حال ایفای رسالت انسانی و وظیفه حرفه‌ای خود هستند. همان وُکلا و مدافعینی که از زنانِ کارگر، از زنان کنشگر، از زنان پژوهشگر، از زنان امدادگر و هر زنی که ستمی تحمل کرده باشد، حمایت می‌کنند تا حقوق تضییع‌شده او را اندکی به وی بازگردانند، روزنه‌ای برای ریشه‌کنیِ آسیب‌های مربوط به زنان و تأمین مطالبات آن‌ها محسوب می‌گردند.محدود کردن و تحت‌فشار قرار دادن این وکلا و این مدافعین حقوق زنان، در هیچ مسلک و قانونی پذیرفته نیست، چشم‌انداز را برای اصلاح مبهم می‌کند و رفتاری محکوم است.\ باشد که رویکرد صاحبان قدرت در کشور به سمت جلب مشارکت حداکثری زنان، احترام به تکثر و تنوع زنان، تدوین و اصلاح قوانین در دفاع از حقوق زنان و تضمین حفاظتِ حقوق مسلّم و انسانی در خانه و محل کار و جامعه و ارتقای وضعیت و جایگاه زنان میل کند.

کارگروه زنان حزب اراده ملت ایران
بهمن 1397