به نظر می‌رسد سال 1402 نوید بخش تحولات بنیادین در وضع و حال مردمان باشد و طلیعه خیر و برکت برای این سرزمین. در اکثر موارد تحولات قهری بوده و تابع قوانین و سنن لایتغیر است و از حیطه تأثیرگذاری انسانها خارج، مثل آمدن بهار و رفتن زمستان. یکی از این سنن قهری شنیدن صدای مردم توسط حاکم است. اگر نشنود الزاما تبعاتش را هم باید پذیرا باشد، بی برو برگرد. به دلخواه و پسند کسی هم نیست. سنتی است که مشمول «لا تبدیل» است.
اراده معطوف به تغییر و تحول در راستای رشد و کمال در قالب های متنوعی از جمله اعتراض، خود را به رخ می کشد و لاجرم پاسخی درخور و شایسته طلب می‌کند و چون سمت و سوی حرکت جوامع انسانی به سوی رشد و کمال است حتی اگر دیواری مستحکم و پولادین در برابر خود ببیند قطعا راهی می‌یابد و این اراده به کرسی می‌نشیند. در این صورت تن دادن به این اراده بهترین گزینه خواهد بود وگرنه، به فرموده جناب سعدی بزرگ «چنانکه دانی و افتد».
حال که یادی از شیخ اجل سعدی شد، خوش باشد سخن را بآ چندعبارت سیاست‌آموز از شاعر شیرین گفتار پایان دهم:
«ملک از خردمندان جمال گیرد و دین از پرهیزگاران کمال یابد. پادشاهان به صحبت خردمندان از آن محتاج‌ترند که خردمندان به قربت پادشاهان.
پندی اگر بشنوی ای پادشاه
در همه عالم به از این پند نیست
جز به خردمند مفرما عمل
گرچه عمل کار خردمند نیست
گلستان، باب 8، ص.172»
«عمل پادشاهان چون سفر دریاست، سودمند و خطرناک؛ یا گنج برگیری یا در رنج بمیری».
یا زر به هر دو دست کند خواجه در کنار
یا موج افکندش مرده برکنار
گلستان، باب 1، ص.53»
«اگر پادشاه موجب گزند و آزار رعیت گردد، بویی از آسایش و آرامش در سرزمین او به مشام نخواهد رسید.
گزند کسانش نیاید پسند
که ترسد که در ملکش آید گزند
و گر در سرشت وی این خوی نیست
در آن کشور آسودگی بوی نیست
بوستان، باب 1، ص.211»