در مورد انسان از منظرهای مختلفی می توان بحث کرد که شاید در این مجال نگنجد. بدون اینکه به استدلال‌های فلسفی پیچیده بپردازم و مبنای سخن قرار دهم صرفا با چاشنی «تجربه زیسته» به آنچه که در اکنون  و اینجایی که قرار داریم پدیدار می‌شود اکتفا می‌کنم و به موضوعی می‌پردازم که می تواند از هر جهت حائز اهمیت باشد به ویژه از باب جستارگشایی.
«اگر» ما باشیم و جامعه ‌ی که در آن زندگی می کنیم و نیز تحولاتی که در ماه‌های اخیر با شدت و حدت روز افزونی در حال وقوع است، چه اعتراضات بنامیم‌اش و یا هر عنوان دیگری، «آن‌گاه» در می‌یابیم که مفهوم «انسان» با یک دگردیسی بنیادین و مبنایی آن‌هم در عینیت جامعه ما به مثابه «امر واقع» مواجه شده و «انسانی» با شکل و شمایل جدید تولد یافته است و ضرورت دوچندان برای همه اندیشه ورزان با هر دیدگاه و رویکردی احساس می‌شود که به بازشناسی آن همت گمارند.
این «اگر و آنگاه‌»ی که گفته آمد کلیت چهارچوب های تحلیلی کلاسیک و کلیشه‌ای را به چالش  می‌کشد و ایران جدیدی را فراروی نگاه ما آشکار می‌سازد و بر بیراهه بودن هر تحلیلی منتزع از این «تغییر نگاه» مهر تأیید می‌زند. پس با این افق «نو»  طرحی نو باید در انداخت برای آینده ‌ای متفاوت و پر واضح است که هرگونه مقاومتی اگر نگوییم مذبوحانه، دست کم محکوم به زوال بوده سر از «نا کجا آباد»های تلخ و ناگواری در خواهد آورد که چونان گرهی فروبسته بر کار ایران و ایرانی در درازنای هزاره‌های پر فراز و نشیب نصیبی جز ناکامی‌ها و حسرت‌های پی در پی نداشته و هر نوزایی و پیشرفتی را در نطفه خفه کرده است.
در نتیجه و به عبارتی دیگر ایدئولوژی «انسان»‌محورانه که تاکنون و در ذهنیت جامعه‌ ما، و به گمان من تنها در منظر به اصطلاح «نخبگان فکری» انگاره‌ای بیش نبوده  و در بهترین حالت کاربردی آکادمیک برای آن متصور بوده‌ایم ودر لابلای متن نوشته‌های مکتوب و غیرمکتوب و رسانه‌های دیداری و شنیداری و ... جستجویش کرده‌ایم، جایش را به خود «انسان» داده است و ظهور و بروزش در همه ابعاد زندگی ما.
در پایان، امیدوارم این ارائه، هرچند مختصر و ناقص، فتح بابی باشد برای کسانی که اندیشه‌رزی را با دلسوزی و دغدغه‌مندی عجین کرده‌اند، از این رو فرآورده‌های فکری‌شان را جهت انعکاس در شماره‌های بعدی به انتظار خواهیم نشست.