فرهنگ طبیعت دوستی ایرانیان از قدیم‌الایام و از زمان باستان، نقطه مثبت آن‌ها در ترویج شعارهای محیط زیستی بوده است. ایرانیان در مذهب و آموزه‌های فرهنگی خود، درختکاری و احترام به درخت و آبادانی را داشته‌اند و دارند. در تمام ماهه‌ای سال به‌نوعی طبیعت را احترام می‌گذارند. از آغاز سال با نوروز، سبز شدن و شکوفایی طبیعت را جشن می‌گیرند و 12 روز را برای شادابی و سبزی طبیعت، جشن می‌گیرند و روز آخر تعطیلات را روز طبیعت می‌نامند و به پاس آبادانی و سبزی بهار در کنار طبیعت می‌مانند.
هرچند دیرزمانی است که با ورود به طبیعت رد پای زشتی از خود به‌جای می‌گذارند. شاید به دلیل کم‌رنگ شدن رفتارهای فرهنگی و مذهبی آن‌هاست. ایرانیان که برای جاروب کردن جلوی درب خانه خود، فرهنگ زیبای ملاقات حضرت خضر را در انتهای پایان 40 روز داشتند، متاسفانه در طبیعت زباله به‌جای می‌گذارند. شاید اگر از آموزه‌های فرهنگی و باستانی کمک بگیریم، بتوانیم در اشاعه رفتارهای مثبت محیط زیستی موفق‌تر باشیم. به‌هرحال ما در سرزمینی هستیم که تمام روزهای سال در فرهنگ باستان، به پاسداشت طبیعت جشن و سرور بوده است. اردیبهشت را فصل زیبا و بهشت ماه‌ها می‌دانیم. خرداد میوه‌های اول را داریم. تیر، جشن تیرگان داریم. در مرداد جشن امردادگان داریم وجشن مهرگان و آبان و آذر و ... چقدر فرهنگ ما سبز است! و این غنی بودن فرهنگ سبز ما را ازنظر فعالیت‌ها و آموزش‌های محیط زیستی در جایگاه ویژه‌ای درجهان قرار می‌دهد. به اندازه تمام مناسبت‌های قشنگ می‌توانیم مبلغ پیام‌های محیط زیستی در جهان باشیم به‌ویژه در مدارس و محیط‌های فرهنگی، بیاییم با جشن وسرور به مردم ایران حفاظت از خاک و آب و درخت را بیاموزیم. اگر تک‌تک روزها و مناسبت‌های آن را در جامعه پررنگ‌تر کنیم، آن عشق به طبیعت و فرهنگ مسئولیت‌پذیری محیط زیستی، دوباره در سرزمین ما زنده‌تر می‌شود. ما پدرانی داشتیم که به تکه نان روی زمین بوسه می‌زده‌اند، چون از نظر آن‌ها زحمت کشاورز و آب و زمین و خاک مصرفی آن قابل احترام بوده است.
در هر منطقه‌ای براساس اعتقادات و فرهنگ آن کنش‌های اجتماعی و محیط زیستی تغییر می‌کند. دریک بافت مذهبی برای دورریز نان و ریختن زباله در کوچه ویا جوی‌های خیابان باید از واژه‌های خاص آن فرهنگ استفاده کرد. خوشبختانه واژه حق الناس، زیباترین واژه‌ای است که دل هر معتقدی را تکان می‌دهد. یا حیوان آزاری که بسیار به آن تاکید شده است. در بافت های دیگر می‌توان از واژه‌ها و تعاریف در خور آن منطقه استفاده کرد، که اثرپذیری بیشتری دارد. فعالیت اجتماعی باید با مطالعه وسیع منطقه‌ای انجام شود تا سرمایه و زمان از دست نرود. مساجد و زینبیه‌ها می‌توانند، تریبون آموزش‌های محیط زیستی قرارگیرند. در بقیه مناطق با توجه به حساسیت‌های بافت فرهنگی و باستانی آن‌ها، از اسطوره‌های باستانی می‌توان به عنوان تبلیغ مثبت محیط زیستی استفاده بهینه کرد. پس بیاییم از سرمایه تنوع فرهنگی و اجتماعی و باستانی کشور پهناور و زیبای ایران برای مشارکت و همدلی و مسئولیت‌پذیری اجتماعی استفاده کنیم، سرزمینی آباد خواهد بود که مردمی مسئولیت‌پذیر داشته باشیم.

http://eradehmellat.ir/fa/News/297/فرهنگ-طبیعت-دوستی-ایرانیان