مهشید قاسمی
توسعه صنعت، نوآوری و تأمین منابع ملی برای رسیدن به اهداف توسعه پایدار در هر جامعه‌ای ضروری است. پیشرفت صنعت و نقش آن بر توسعه اقتصادی، اجتماعی و محیط زیست از مباحث مهم سیاست گذاری برای توسعه پایدار می‌باشد، صنعتی شدن در راستای توسعه پایدار می‌تواند همراه با نوآوری و توسعه زیرساخت‌ها باشد که در نهایت موجب رونق اقتصادی، ایجاد اشتغال و افزایش درآمد شود. همچنین با توجه به رقابتی بودن صنعت و تکنولوژی، دولت‌ها باید زیر ساخت‌های لازم برای نوآوری و کاربردی کردن ایده‌های جدید را فراهم آورد. از مهم‌ترین زیر ساخت‌های توسعه صنعت، گسترش سرمایه‌گذاری و ارائه خدمات عمومی است که با مشارکت بخش خصوصی باید فعالیت‌های اقتصادی و صنعتی کشور را توسعه داد، از این رو سیاست گذاران و تصمیم گیران اقتصادی در دولت‌ها توجه ویژه‌ای به علم و فناوری دارند.
پیشرفت اقتصادی یعنی میزان تولید و مصرف باید به‌سمت پایداری و استفاده مجدد حرکت کند، گسترش منابع انرژی تجدید پذیر، رونق کسب و کار و... که نیازمند داشتن زیرساخت کافی و مناسب است. توسعه زیر ساخت نیز بدون سرمایه‌گذاری امکان‌پذیر نخواهد بود.
سرمایه‌گذاری در نوآوری و زیر ساخت‌ها، محرک اصلی رشد و توسعه اقتصادی می‌باشد، به‌ویژه در حال حاضر که نیمی از جمعیت جهان شهرنشین شده‌اند و رشد صنایع و فناوری‌های نو اهمیت بیشتری پیدا کرده است. توسعه زیر ساخت‌های ارتباطی و دسترسی به اینترنت برای دستیابی به اطلاعات و دانش روز و تعامل افراد برای تقویت نوآوری و کارآفرینی اهمیت ویژه‌ای دارد. پیشرفت صنعت موجب بهبود کیفیت زندگی می‌شود که تأثیر مثبتی بر حفظ محیط زیست نیز خواهد گذاشت.
سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌هایی همچون حمل و نقل، انرژی و فناوری اطلاعات در جوامع امروزی در اولویت قرار دارد.
ایران پتانسیل بالایی برای رشد اقتصادی بر پایه دانش و نوآوری دارد که نیازمند تقویت، سرمایه‌گذاری و اقدامات سیاسی قطعی می‌باشد. درآمد حاصل از انرژی (نفت و گاز) و سایر درآمدهای ملی را می‌توان برای سرمایه‌گذاری در زمینه مدرن سازی زیرساخت‌های صنایع اختصاص داد. پیشرفت صنعت و ارتقا فناوری نیروی محرک برای رشد اقتصادی، کاهش فقر و توسعه نیروی انسانی است. حمایت از شرکت‌های دانش‌بنیان، استارت‌آپ‌ها و کسب و کارهای نوآورانه از جمله اقدامات پیشنهادی در راستای چشم‌انداز توسعه کشور می‌باشد. اهداف توسعه پایدار برای صنعت، نوآوری و زیرساخت شامل موارد زیر می‌باشد:
1. توسعه زیرساخت باکیفیت، مطمئن، پایدار و تاب‌آور از جمله زیرساخت منطقه‌ای و فرامرزی، برای حمایت از توسعه اقتصادی و رفاه انسانی با تمرکز بر دسترسی مقرون به صرفه و برابر برای همه.
2. گسترش صنعتی شدن فراگیر و پایدار؛ و افزایش چشمگیر سهم صنعت از اشتغال و تولید ناخالص داخلی همسو با شرایط ملی، و دو برابر شدن سهم آن در کشورهای کمتر توسعه‌یافته تا 2030.
3. افزایش دستیابی بنگاه‌های کوچک صنعتی و بنگاه‌های دیگر به خدمات مالی از جمله اعتبار پرداخت‌پذیر و ادغام آن‌ها با زنجیره‌ها و بازارهای ارزش به‌ویژه در کشورهای درحال‌توسعه.
4. ارتقای زیرساخت و مقاوم سازی صنایع برای پایدارسازی آن‌ها با افزایش بهره‌وری استفاده از منابع و به‌کارگیری بیشتر فناوری‌ها و فرایندهای صنعتی پاک و سازگار با محیط زیست همراه با اقدام همه کشورها بر اساس توانایی آن‌ها تا 2030.
5. بهبود پژوهش علمی و ارتقای توانایی‌های فناوری در بخش‌های صنعتی در تمام کشورها، به‌ویژه کشورهای درحال‌توسعه؛ از جمله تشویق نوآوری و افزایش چشمگیر تعداد کارکنان بخش پژوهش و توسعه به‌ازای هر یک میلیون نفر جمعیت و هزینه عمومی و خصوصی پژوهش و توسعه تا 2030.
6. تسهیل زیرساخت پایدار و تاب‌آور توسعه در کشورهای درحال‌توسعه از راه حمایت‌های بهبودیافته مالی، فنی و فناورانه به کشورهای افریقایی، کمتر توسعه‌یافته، کشورهای محصور در خشکی و کشورهای جزیره‌ای کوچک در حال توسعه.
7. حمایت از توسعه فناوری داخلی، پژوهش و نوآوری در کشورهای در حال توسعه از جمله به‌وسیله تضمین فضای سیاست‌گذاری سودمند، شامل تنوع صنعتی و ارزش افزوده برای کالاها.
8. افزایش چشمگیر دستیابی به فناوری اطلاعات و ارتباطات و تلاش برای فراهم کردن دسترسی جهانی و مقرون به صرفه به اینترنت در کشورهای کمتر توسعه‌یافته تا 2020.