سید محمد حسین بهجت تبریزی، (1285 - 27 شهریور 1367) شاعر پرآوازه و معاصر ایران است که در شعر خود به «شهریار» تخلص داشت. شهریار با چیرگی تمام به زبانهای «فارسی» و «ترکی» می سرود.
شهـریار در جوانی عشق پر سوز و گدازی را تجربه کرده بود که بعد ها خود آن را عشق مجاز نامید. در این کوره است که شهـریار گـداخـته و خالص می شود. غالـب غـزلهـای سوزناک او، که به ذائـقـه عـمـوم خوش آیـنـد است، یادگـاری از این دوره اند.


در راه زندگانی

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را
نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را
کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم
به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را
به یاد یار دیرین کاروان گم کرده رامانم
که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را
بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی
چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانی را
چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی
که در کامم به زهرآلود شهد شادمانی را
سخن با من نمی گوئی الا ای همزبان دل
خدایا با که گویم شکوه بی همزبانی را
نسیم زلف جانان کو که چون برگ خزان دیده
به پای سرو خود دارم هوای جانفشانی را
به چشم آسمانی گردشی داری بلای جان
خدا را بر مگردان این بلای آسمانی را
نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتن
که از آب بقا جویند عمر جاودانی را