علی احسان سلگی
در هفته جاری دو حکومت جمهوری اسلامی ایران و پاکستان با شلیک موشک به نقاطی از مناطق روستایی مرزی همدیگر باعث کشته شدن تعدادی از شهروندان خود شدند. هردو کشور ادعا کردند که این حمله با هدف انهدام پایگاه تروریست‌ های ساکن در کشور همسایه انجام گرفته است. از آنجا که هر دو کشور “جمهوری اسلامی” هستند و اسلام مومنان را از دروغ پرهیز داده و ومقام دروغگو را تا حد دشمنی خداوند ارتقاء داده است، باید فرض کنیم هردو کشور به درستی ادعا نموده اند که هدفشان حذف تروریسم بوده است.
حال با پذیرفتن ادعای طرفین این سوال پیش می آید وقتی که دو کشور همسایه درد مشترکی دارند و البته از انواع امکانات پلیسی، امنیتی و اطلاعاتی هم برخوردار هستند و جای تروریست ها را هم که دقیقا می دانند؛ آیا امکان همکاری درجهت دستگیری این افراد، امکان حل دیپلماتیک و استفاده از ابزار بین المللی تعریف شده مثل پلیس بین الملل و... برای طرفین وجود ندارد؟! گرهی که با دست باز می شود را به دندان سپردن آیا تابعی از ذکاوت و منطق است؟!
این اتفاق آدم را یاد سخن حسن روحانی می اندازد که به آقای قالیباف تاکید می کرد که من سرهنگ نیستم، من حقوقدانم. با تأسف باید اعتراف کرد که اندیشه سرهنگی بر سیاست هر دو کشور همسایه مسلمان سایه انداخته و تاوانش را باید غیر نظامیان دو امت اسلامی بپردازند.
گویی تصور این است که کاری را که با دو تا موشک حل می شود ، چرا باید به دیپلماسی، گفتگو و منطق سیاسی سپرد؟! و درنهایت این سوال مطرح می شود که هزینه این گونه تصمیمات در جایی محاسبه هم می شود یا نه؟!