حادثه عاشورا و تاریخچه کربلا دو صفحه دارد: یک صفحه سفید و نورانی و یک صفحه تاریک، سیاه و ظالمانی که هر دو صفحه‌اش یا بی‌نظیر است یا کم‌نظیر. اما صفحه سیاه و تاریکش از آن نظر سیاه و تاریک است که در آ ن فقط جنایت بی‌نظیر و یا کم‌نظیر می‌بینیم. اما آیا تاریخ عاشورا فقط رثا و مصیبت است؟ این تاریخچه صفحه دیگری هم دارد که قهرمان این صفحه پسر معاویه نیست، پسر زیاد هم نیست، پسر ابن سعد هم نیست، شمر هم نیست، در آن جا قهرمان حسین است و در این صفحه، دیگر جنایت نیست، تراژدی نیست بلکه حماسه است. افتخار و روحانیت است، تجلی حق‌پرستی است.
حماسه حسینی و بزرگداشت عاشورا این نیست که دائماً دور هم بچرخیم و الفاظی که معنای آن را نمی‌دانیم به کار بریم. گریستن بر کسی که او را نمی‌شناسیم، با خندیدن بر او تفاوتی ندارد. متأسفانه در سال‌های بعد از پیروزی انقلاب برخی مداحان و ذاکران اهل‌بیت قهرمان داستان کربلا را به‌صورت کسی درآوردند که در آخرین لحظات حیات از پست‌ترین مأمورین دشمن استغاثه می‌کند! و خود را کوچک می‌کند! یا للعجب!
قیام امام حسین ع در جامعه ما، یک موضوع فراگیر است و هرسال که می‌گذرد، احساس می‌شود که می‌بایست عمیق‌تر به آن پرداخته شود، زیرا این حرکت بسیار مردمی و خودجوش بوده و عمق مکتبی آن بسیار زیاد است. به‌عنوان مثال، دعای عرفه را که مطالعه می‌کنیم، واقعاً عمق مکتبی دارد و رد پای دعای عرفه را در تمام لحظات قیام می‌توان دید. یعنی در ابتدا امام حسین یک سند مکتبی ارائه می‌دهد و سپس تحقق آن را در طول راه و مسیر قیام نشان می‌دهد. امام حسین با اتخاذ یک خط‌مشی پیروز و با شعار اصلاح امت حرکت کرد تا امت را رشد دهد و به سمت تشکیل امت واحده سوق دهد. رشد و گسترش امت، هدف اصلی امام حسین بود.
نکته دیگری که از سخنان امام حسین از ابتدای قیام تا روز عاشورا نتیجه می‌گیریم، این است که از ابتدا تا انتها با هدف لقاءا... حرکت کرد. لقاءا... یعنی ملاقات با خدا و توجه به این‌که خدا او را بی‌خود نیافریده است و در همین دنیا هم می‌توان با خدا ملاقات نمود و به خط و مشی درستی دست‌یافت. و اما بازخوانی قیام. این قیام چه بود؟ ریشه‌اش در کجا بود؟ این قیام، در توجه کامل به خدا، در رسالت انبیا، در سنن و قوانین هستی ریشه داشت. یاران امام حسین چه کسانی بودند که دشمن این‌همه از او و یارانش می‌ترسید؟ لشکریان عدل و انصاف. تمام انسان‌های صادق در همه دنیای آن روز، جزو یاران حسین بودند. ما نباید تنها، امت حاضر در کربلا را مورد توجه قرار دهیم. تمام انسان‌های منصف، تمام آدم‌های دادگر و همه کسانی که صادق بودند، جزو یاران امام حسین بودند.امام حسین به یک اصل محکم معتقد است و آن این‌که او در هستی و در خدا شک ندارد. «عمیت عین لا تراک» یعنی کور باد چشمی که تو را نبیند. اگر ما به این نکته توجه نکنیم که امام حسین در هستی و در خدا شک ندارد، به درک درستی از حرکت او نمی‌توانیم دست پیدا کنیم.