بزرگنمایی:

به گزارش حاما نیوز، سال 1401 شروع شده است و ما در شورای سردبیری و هیئت تحریریه هفته‌نامه اراده ملت شروع سال جدید را خدمت تمام شما مخاطبین عزیز تبریک می‌گوییم و سالی سرشار از پویایی و شادمانی برایتان آرزو می‌کنیم.
درآوردن یک نشریه همیشه کار سختی بوده است. اینکه هم بخواهی حرف‌های خودت را بزنی و هم چیزی را بگویی که برای مخاطبین دل‌چسب باشد سخت است. کار ما به‌عنوان ارگان و صدای یک نهاد سیاسی سخت‌تر هم هست چراکه امروز مردم ما - شاید به‌درستی - از سیاست و سیاست‌ورزان بیزار هستند و مشکلات خودشان در زندگی و جامعه را از چشم سیاست‌مداران می‌بینند؛ اما در این میان نکته‌ای مغفول مانده است.
سیاست‌مداران و سیاست‌ورزان تفاوت چندانی با مردم عادی ندارند. آن‌ها در همان مدرسه‌ها و دانشگاه‌هایی درس‌خوانده‌اند که مردم درس‌خوانده‌اند. ایشان در همان محلاتی زندگی می‌کنند و به همان تفرجگاه‌هایی می‌روند که مردم می‌روند و خلاصه اینکه آن‌ها هم انسان‌هایی هستند با همان احساسات و ناتوانایی‌های مردم کوچه و بازار. تفاوت فقط در این است که ایشان به طور ویژه بر امر سیاست متمرکزشده‌اند و البته دانش بیشتری را نسبت به عموم مردم در این باب دارند؛ و تمایل دارند با گرفتن قدرت آرزوهای خود و مردمان پیرامونشان را عملیاتی کنند.
آن‌ها (سیاست‌ورزان) سال‌ها پیش به میدان آمدند تا نفت را ملی کنند. گمان ایشان این بود که با گرفتن سکان امور نفت از انگلستان، می‌توان ایران بهتری ساخت. در سال 57 به میدان آمدند، چون گمان می‌کردند در برابر استبداد شاه باید کاری کرد و اگر توسعه اقتصادی همراه توسعه سیاسی شود ما مملکت گل‌وبلبل می‌شویم.
ایشان در خرداد 76 به میدان آمدند و به مردم شور و هیجان دادند که به‌سوی صندوق رأی بیایند تا با اصلاح امور، کشور بهتری داشته باشیم. ایشان با تحلیل و دانش و اطلاعات موجود تصمیم می‌گیرند و بر آن اساس مردم را به سمت‌وسوی خود می‌کشانند و متأسفانه خیلی هم از نتیجه مطمئن نیستند چراکه سیاست امر پیچیده‌ای است و برخلاف علوم دقیقه نمی‌توان در آن‌همه چیز را کنترل کرد و نتیجه مطلوب را گرفت.
در رابطه بین بیمار و پزشک داستان به گونه دیگری است؛ هم اطلاعات پزشک بسیار بیش از بیمارش است و هم دانش پزشکی بسیار دقیق‌تر و متقن‌تر از سیاست است.
ولی حتی در پزشکی نیز دیدم که وقتی با ناشناخته‌ای به‌سان کرونا روبرو می‌شویم چقدر متزلزل و آسیب‌پذیریم. سیاست مشابه طبابت نیست که سیاست‌مداران خدایگان باشند و مردم با خیال راحت خود را به دست ایشان و اندیشه‌هایشان بسپارند. سیاست عرصه‌ای ایست برای تمام مردم؛ و در این عرصه لازم است که همه به سهم خود دانش بیاموزند و عمل کنند. اینجا جایی نیست که فقط راننده مسئول باشد و همه‌کاره. همه باید تلاش کنند و با دقت عمل کنند.
پس شایسته نیست که بار مسئولیتی را که بر عهده تک‌تک جمهور است بر عهده افرادی هرچند بادانش‌تر و دقیق‌تر بیندازیم. سیاسیون می‌توانند راه‌ها و کوره‌راه‌ها را برای مردم توضیح دهند.
چاله‌ها و پستی‌وبلندی‌ها را نشان دهند و اندکی دورتر را ببینند اما درنهایت این مردم‌اند که باید تصمیم بگیرند چه چیزی برای ایشان پسندیده‌تر است و بر آن اساس عمل کنند. مردم ما در اکثر این سال‌ها از این امر غفلت کردند و نخواستند شریک و همراه باشند چراکه شراکت در این امر جسارت، زحمت، دانش، شب نخوابی و استرس دارد و ما معمولاً می‌خواهیم یک‌شبه ره صدساله را بی‌زحمت برویم.
در آغاز قرن جدید و باوجود همه مشکلاتی که وجود دارد، اگر می‌خواهیم ایرانی سربلند و پیشرفته داشته باشیم، اگر می‌خواهیم با آسودگی بیشتر و بی‌دغدغه زندگی کنیم، اگر می‌خواهیم فرزندانمان در همین آب‌وخاک رشد و نمو کنند؛
لازم است به خود سختی دهیم. لازم است بیاموزیم و بیاموزانیم. لازم است سخت‌کوشانه تلاش کنیم و ناامید نشویم. فقط با مشارکت همگان می‌توانیم موفقیت، شادکامی، آزادی، برابری و توسعه را در آغوش کشیم. پس شاید بهتر است به‌جای فاصله گرفتن از سیاست و به‌جای سرزنش سیاسیون خود پای در این میدان نهیم.