بزرگنمایی:

فاطمه قدم 
سیاست مالی
درک سیاست‌های مالی برای افراد، کسب ‌وکارها و دولت ‌ها برای تصمیم‌گیری آگاهانه و هدایت پیچیدگی‌های اقتصاد جهانی ضروری است.
هدف سیاست مالی ایجاد محیطی مناسب است که از رشد اقتصادی، ایجاد شغل و کاهش فقر حمایت کند.

سیاست مالی چیست؟
سیاست مالی به استفاده از مخارج دولت و سیاست‌ های مالیاتی برای تأثیرگذاری و تثبیت اقتصاد اشاره دارد که شامل تصمیماتی است که توسط دولت در خصوص تخصیص منابع، جمع‌آوری درآمد و هزینه‌های دولت به‌منظور دستیابی به اهداف اقتصادی خاص مانند کاهش بیکاری، تحریک رشد اقتصادی و کنترل تورم اتخاذ می‌شود. سیاست مالی یکی از ابزارهای اصلی دولت‌ ها برای مدیریت اقتصاد در کنار سیاست پولی است.

سیاست‌های انبساطی
سیاست انبساطی یک سیاست مالی یا پولی است که توسط دولت‌ها یا بانک‌های مرکزی برای تحریک فعالیت‌های اقتصادی و افزایش تولید اعمال می‌شود. هدف اصلی سیاست انبساطی تقویت تقاضای کل در اقتصاد از طریق افزایش مخارج دولت، کاهش مالیات یا افزایش عرضه پول است.
سیاست مالی انبساطی شامل افزایش مخارج دولت یا کاهش مالیات است. با افزایش مخارج دولت، دولت پول بیشتری به اقتصاد تزریق می‌کند که منجر به افزایش تقاضای کل می‌شود. این می‌تواند منجر به افزایش فعالیت‌های اقتصادی مانند افزایش هزینه‌های مصرف‌کننده، سرمایه‌گذاری تجاری و ایجاد شغل شود. کاهش مالیات‌ها نیز می‌تواند با افزایش درآمد قابل‌تصرف برای مصرف‌کنندگان و مشاغل، اثر مشابهی داشته باشد که می‌تواند منجر به افزایش هزینه‌ها و سرمایه‌گذاری شود.
سیاست پولی انبساطی شامل افزایش عرضه پول از طریق کاهش نرخ بهره یا اجرای سایر اقدامات برای افزایش در دسترس بودن اعتبار است. این می‌تواند منجر به افزایش استقراض و سرمایه‌گذاری توسط مصرف‌کنندگان و مشاغل شود که می‌تواند باعث تحریک فعالیت اقتصادی و افزایش تولید شود.
سیاست‌های انبساطی معمولاً در دوره‌های رکود اقتصادی یا رشد آهسته به‌عنوان راهی برای تقویت فعالیت‌های اقتصادی و ارتقای ایجاد شغل اجرا می‌شوند. بااین‌حال، سیاست‌های انبساطی نیز در صورت عدم مدیریت دقیق می‌تواند منجر به تورم شود، زیرا افزایش تقاضا می‌تواند به قیمت‌های بالاتر برای کالاها و خدمات منجر شود؛ بنابراین، سیاست‌گذاران باید هنگام اجرای سیاست‌های انبساطی، مزایا و خطرات آن را با دقت متعادل کنند.

سیاست‌های انقباضی
سیاست انقباضی یک سیاست مالی یا پولی است که توسط دولت‌ها یا بانک‌های مرکزی برای کاهش فعالیت‌های اقتصادی و کاهش تولید اعمال می‌شود. هدف اصلی سیاست انقباضی کاهش تقاضای کل در اقتصاد از طریق کاهش مخارج دولت، افزایش مالیات یا کاهش عرضه پول است.
سیاست مالی انقباضی شامل کاهش مخارج دولت یا افزایش مالیات است. با کاهش مخارج دولت، دولت مقدار پول تزریق‌شده به اقتصاد را کاهش می‌دهد که می‌تواند منجر به کاهش تقاضای کل شود. افزایش مالیات‌ها نیز می‌تواند با کاهش درآمد قابل‌تصرف برای مصرف‌کنندگان و مشاغل، اثر مشابهی داشته باشد که می‌تواند منجر به کاهش هزینه‌ها و سرمایه‌گذاری شود.
سیاست پولی انقباضی شامل کاهش عرضه پول از طریق افزایش نرخ بهره یا اجرای سایر اقدامات برای کاهش در دسترس بودن اعتبار است. این می‌تواند منجر به کاهش استقراض و سرمایه‌گذاری توسط مصرف‌کنندگان و مشاغل شود که می‌تواند باعث کاهش فعالیت و تولید اقتصادی شود.
سیاست‌های انقباضی معمولاً در دوره‌های گرمای بیش‌ازحد اقتصادی اعمال می‌شوند، جایی که خطر تورم یا حباب دارایی‌ها وجود دارد. با کاهش تقاضا و مهار تورم، سیاست‌های انقباضی می‌توانند به ثبات بلندمدت اقتصادی کمک کنند. بااین‌حال، سیاست‌های انقباضی نیز می‌تواند منجر به کاهش رشد اقتصادی و ایجاد شغل شود، بنابراین سیاست‌گذاران باید هنگام اجرای آن‌ها، مزایا و خطرات این سیاست‌ها را به‌دقت متعادل کنند.