برچسب:   "شوراها"

حدود بیست‌واندی سال قبل و زمانی که دولت وقت به تشکیل شوراهای شهر و روستا اهتمام ورزید، این گمان برای کنش‌گران سیاسی در ایران ایجاد شد که میتوان با تفکیک سیاست خُرد از کلان، راه جدیدی را در مدیریت کشور ایران گشود.

با توجه به رسالت شورای شهر که به عنوان یک نهاد مدنی و مردمی و اجتماعی، که نظارت بر عملکرد مدیریت کلانشهر تهران را دارد عملا نتوانسته به وظایف خود عمل کند. شوراها پل ارتباطی بین مردم و دستگاه های اجرایی هستند که از مشارکت شهروندان در حل و رفع معضلات شهری باید استفاده کنند که این چرخه بصورت معیوب باقی مانده است. مشارکت شهروندان فقط در زمان انتخابات شورا هست

امروزه نقش شوراها در نظارت بر عملکرد شهرداری تعریف می‌شود. درحالی‌که شورا پارلمانی محلی معرفی‌شده بود که وظیفه قانون‌گذاری و نظارت بر عملکرد شهرداری و سایر ادارات خدمت رسان در شهرها را برعهده داشت.

اراده ملت، فائزه صدر: شورا مظهر مردم‌سالاری و حاکمیت مردم است. بی‌شک هدف از تشکیل شورا ا شرکت دادن شهروندانِ سطوح مختلف جامعه، در اداره امور بود تا با حاکم کردن مدیریتی بومی و دلسوزانه زمینه‌های رشد و توسعه مناطق مختلف کشور را تسهیل کنند. علاوه‌ بر این شورا با فراهم آوردن بستر بحث و گفتگو در رابطه با مسائل و مشکلات محلی، گفتمان شهر را می‌سازد و به تریبونی برای مردم تبدیل می‌شود؛ اما امروز بعد از شش دوره سابقه فعالیت شوراها، محقق شدن این اهداف محل تردید است. اراده ملت در گفت‌وگویی با دکتر فرج محمد قلی زاده، عضو شورای پنجم شهر تبریز این موضوع را بررسی کرده که در ادامه می‌خوانید:

کمیته سیاست و تنظیم‌گری انجمن علوم سیاسی ایران طرح نظام انتخابات تناسبی در انتخاب اعضای شوراهای شهر و روستا”را مورد بررسی قرار داد.

رضوان سلماسی در دور پنجم شورای شهر نماینده مردم همدان در شورا بود. ایشان در دور ششم نتوانست به این شورا راه پیدا کند. در اینجا مصاحبه ای داریم با ایشان در مورد عملکردشان در شورای پنجم شهر همدان.

با سلام و عرض تبریک و شادباش نوروز 1401، شماره جدید هفته‌نامه اراده ملت را تقدیم شما می‌نماییم. در این شماره سخن سردبیری دعوتی است به سیاست‌ورزی و سرمقاله تذکری است به اعضاء شوراهای شهر و روستا که اکنون وقت وفای به عهد است.

سال گذشته شوراها میراث‌دار بودجه به‌جامانده از شوراهای قبلی بودند. امسال درواقع اولین سالی است که منتخبین شوراها می‌توانند بر اساس بودجه و برنامه‌ریزی که خودشان انجام داده‌اند به رتق‌ و فتق امور بپردازند؛ لذا انتظار پربیراهی از ایشان نخواهد بود که این به قدرت رسیدگان آنچه در چنته دارند در سال جدید رو کنند.

سجاد نیازی‌پور دانش‌آموخته کارشناسی ارشد مهندسی سیستم و متولد شهر فیروزان است. وی کاندیدای دوره ششم شورای شهر فیروزان بود که به شورا راه نیافت. ایشان از فعالین سیاسی و اجتماعی منطقه هستند و در حال حاضر به‌عنوان مدیرعامل یک شرکت پیمانکاری مشغول فعالیت هستند. .

منیر مرتضوی دانش‌آموخته کارشناسی ارشد برنامه‌ریزی شهری است. ایشان در اواخر دوره پنجم شورای شهر فرخ شهر توانست به‌عنوان عضو اصلی وارد شورا شود. وی در دور ششم انتخابات شوراها مجدداً به‌عنوان عضو علی‌البدل شورا انتخاب شده است.

این فیلم، فیلم ضعیفی است اما به دو علت ما آن را در اینجا معرفی می‌کنیم: یکی اینکه طبق گفته کارگردان حدود 70 درصد فیلم بر اساس یک داستان واقعی شکل گرفته است و دوم اینکه به فضای انتخابات شورای شهر می‌پردازد، موضوعی که علی‌رغم گذشت بیش از شش دوره از شوراهای شهر و روستا هنوز آن‌گونه که لازم است دست‌مایه کار کارگردانان و مستندسازان قرارنگرفته است.

این کتاب، کتابی فنی و تا حدودی پیچیده است اما ما به دو علت مطالعه آن را توصیه می‌کنیم: اول اینکه کتاب سرشار از پیشنهاداتی است که با بومی‌سازی مناسب می‌تواند دست‌مایه کار فعالین عرصه شوراها و مدیریت شهری قرار گیرد و دوم اینکه نگاهی همه‌جانبه به مسئله مردم و حکمرانی محلی دارد و از تمام زوایا به این مسئله مغفول مانده پرداخته است.

در دور پنجم شوراهای شهر، حزب اراده ملت ایران 10 عضو در شوراهای شهر داشت که سه نفر از ایشان در شهرهای مرکز استان - کرج، شیراز و همدان - بودند. حزب از شش ماه مانده به انتخابات شوراهای 1400 برنامه مشخص و دقیقی را برای حضور قدرتمندانه در انتخابات شوراها طراحی و سپس اجرائی کرد. این متن گزارشی مختصر از شرح حضور حزب اراده ملت ایران در این انتخابات است.

ششمین دوره انتخابات شوراهای شهر و روستا زیر سایه سنگین انتخابات ریاست‌جمهوری روز 28 خرداد 1400 برگزار شد و کمتر از 50 درصد مردم در سراسر کشور به پای صندوق‌های رأی رفتند تا از بین 199 هزار نامزد حاضر در این انتخابات، افرادی را به کرسی‌های پارلمان شهری و شوراهای روستائی گسیل نمایند.

انتخابات دور ششم شوراهای اسلامی شهر و روستا در شرایطی شروع شد که مردم علاقه چندانی به حضور در این فرایند از خود نشان ندادند. نه در بین نامزدها چهره‌های برجسته و توانمند چندانی دیده شد و نه رأی‌دهندگان استقبال زیادی از این انتخابات کردند. جدا از این در بین نامزدها نیز برنامه و طرح‌های قابل‌توجه و ساختارمندی مشاهده نشد و نامزدها به تعدادی شعار پیش‌پاافتاده و قالبی بسنده کردند و عملاً با این وضعیت شوراها در حال رفتن به محاق هستند.

سرویس سیاسی- به نقل از آرمان: بیش از دو دهه از تولد جریان اصلاحات می‌گذرد و اصلاح‌طلبان در این 20 سال توانسته‌اند با تمام فراز و نشیب‌ها کنش فعال و موفقی را در مقاطع مختلف انتخاباتی تجربه کنند. چه در 8 سال دولت اصلاحات که دولت، مجلس و شوراها به‌تناوب در اختیار اصلاح‌طلبان بود و چه پس‌ازآن که از میانه‌های دهه 80 تا اوایل دهه 90 کج‌دار و مریز در حاشیه سیاست ایران قدم برمی‌داشتند، اصلاح‌طلبان مطالبات مردم را از سر نینداختند، اما مسأله ‌ای که سال‌هاست اصلاح‌طلبان را آزار می‌دهد و موجب شده که بسیاری از فعالان سیاسی اصلاح‌طلب نسبت به آن واکنش نشان دهند نقد درون گفتمانی است. نقد درون گفتمانی مسأله ‌ای بسیار حساس در این جریان است چراکه می‌تواند موجب پویایی و بالندگی هر چه بیشتر این جریان شود و آن را از دگماتیسم و خودمحوری چه به‌صورت حزبی و چه به‌صورت فردی رهایی بخشد. بر همین اساس اگر اصلاح‌طلبان پس از سال‌های 94 و 96 به نظارت و نقد عملکرد فراکسیون امید مجلس و شورای شهر می‌پرداختند امروز با انبوهی از پرسش‌ها مواجه نبودند. بسیاری شورای عالی سیاستگذاری را در این مسأله مقصر می‌دانند و برخی چند قدم جلوتر اساساً خود شورای عالی را معضلی در این مسأله می‌بینند. 8 ماه تا انتخابات مجلس باقی است و اگر اصلاح‌طلبان می‌خواهند بازهم موفقیتی بیافرینند باید این مسائل و مشکلات درون جریانی را هر چه سریع‌تر حل‌وفصل کنند. برای بررسی شرایط اصلاح‌طلبان در فرصت مانده تا انتخابات، نقد درون‌گفتمانی و تحزب‌گرایی در جریان اصلاحات، «آرمان» با احمد حکیمی‌پور دبیرکل حزب اراده ملت و عضو سابق شورای شهر تهران به گفت‌وگو پرداخته است که می‌خوانید.

در سال‌های اولیه دهه 80 و به دنبال شکست‌های انتخاباتی اصلاح‌طلبان– به‌ویژه در انتخابات ریاست جمهوری سال 1384 – اصلاح‌طلبانِ بسیاری به دنبال راه چاره برآمدند. ناکارآمدی شورای هماهنگی احزاب اصلاح‌طلب، عملکردهای اشتباه دولتِ وقت، زیاده‌خواهی‌های احزاب و چند عامل دیگر منشأ این شکست‌ها شناخته شدند. لذا اصلاح‌طلبان ناگزیر در انتخابات 1392 متوسل به استراتژی جدیدی شدند (درخواست خاتمی از عارف برای کناره‌گیری). این استراتژی که البته با اغماض، می‌توان آن را یک استراتژی قلمداد کرد، گرچه کامل نبود اما توانست موفقیتی نسبی را برای جبهه اصلاح‌طلبی رقم بزند و اصلاح‌طلبان را پس از یک دهه، به پیروزی در یک انتخابات ملی برساند. در ادامه و تکمیل این مسیر در انتخابات سال‌های بعد – مجلس 94 و شوراهای 96 – مجدداً اصلاح‌طلبان توانستند علیرغم رد صلاحیت گسترده نامزدهای اصلاح‌طلب، با ایجاد ساختاری به نام شورای عالی سیاستگذاری پیروزی انتخاباتی را در آغوش کشند و لیستی توافقی را با نام امید، راهی ارکان قدرت نمایند. گرچه این فرایند ایرادات بسیاری داشت ولی در حد خود توانست مشکل انتخاباتی اصلاح‌طلبان را رفع کند و خصوصاً نسبت به سال 1392 که تمام مسئولیت بر دوش خاتمی گذاشته شده بود، گامی هرچند کوچک اما روبه‌جلو محسوب می‌شد. پس از انتخابات 1396 و اعتراضات زیادی که به این ساختار شد و به‌ویژه با توجه به نتایج نه‌چندان مطلوبی که از لیست امید چه در مجلس و چه در شوراها شاهد بودیم، مجدداً اصلاح‌طلبان بر آن شدند تا برای ساماندهی به فعالیت‌های تشکیلاتی و انتخاباتی خویش طرحی جدید را درافکنند. در این یادداشت تلاش می‌کنیم که اندکی موشکافانه به واکاوی موضوع اصلاح‌طلبان و کنش‌های انتخاباتی ایشان، بپردازیم.