بزرگنمایی:

(برداشته‌شده از یادداشت جلال جلیلی خبرنگار ایسنا)

«آن چیزی که باعث موفقیت من شد، عشق من به مردم بود» این عبارت، آخرین جمله بازیگر کودک فیلم آکیلا و مسابقه کلمات بود. داستان فیلم مربوط به «آکیلا» دختربچه یازده‌ساله سیاه‌پوستی است که زندگی سختی دارد، پدرش مرده و مادرش هم او را فراموش کرده و برادرش یک خلاف‌کار خیابانی است. ولی «آکیلا» نمی‌خواهد به این شکل به زندگی ادامه دهد. او از همان روستای خود در مسابقات هجی کردن کلمات شرکت می‌کند و معلمش به او کمک می‌کند که استعداد بی‌نظیرش شکوفا شود. آکیلا روزگار سختی دارد اما با تلاشی که دارد به مرحله منطقه‌ای و ایالتی و کشوری راه پیداکرده و سرانجام به حق خود می‌رسد.

اما آنچه در این فیلم قابل‌تأمل است، رفتار آگاهانه و عاقلانه این کودک 11 ساله است. آکیلا و دیگر دانش‌آموزان شرکت‌کننده در این مسابقات هیچ‌گاه به این مسابقه به معنای رقابت برای حذف نگاه نمی‌کنند و حتی به یکدیگر کمک می‌کنند. تا آنجا که در مرحله آخر، وقتی آکیلا صدای پدر دیلین- آخرین رقیب مرحله کشوری مسابقه- را می‌شنید که می‌گفت “باید برنده شوی”، تصمیم می‌گیرد که خود را از دور مسابقات حذف کند و به همین دلیل به اولین سؤال خود جواب اشتباه می‌دهد ولی دیلین که متوجه منظور آکیلا می‌شود، در همان لحظه به سراغ او رفته و از او می‌خواهد که برای پیروزی مسابقه بدهد و این‌چنین می‌شود که هر دو پا به‌پای هم مسابقه داده و داوران نیز هر دو را برنده اعلام می‌کنند. در بخش دیگری از این فیلم که مربوط به مرحله ایالتی مسابقه است، مادر آکیلا وارد استودیو شده و او را که بی‌اجازه در مسابقات شرکت کرده، از مسابقه بیرون می‌کشد تا علت رفتار او را سؤال کند. اما رقیبان آکیلا این‌قدر پاسخ دادن خود را طول می‌دهند تا این‌که آکیلا دوباره به سن برمی‌گردد و از اتفاق برنده این دور می‌شود. این فیلم، سراسر آموزه‌های تربیتی برای یک زندگی آگاهانه است.

اگر امروز، اقتصاد ما، یک اقتصاد درمانده شده و اجتماع ما با آسیب‌های اجتماعی روبرو شده است، چرا دانش‌آموختگان نخبه و به‌اصطلاح تیزهوش تاکنون کاری نکرده‌اند؟ بدون شک یکی از دلایل آن، نظام آموزشی فرسوده و حافظه محور و رقابتی ماست که به‌جای آسیب‌شناسی و رفع مشکلات آن، مدام آن را وصله‌پینه کرده‌ایم. ارزیابی کودکان بر اساس نمره، روشی منسوخ در نظام آموزشی و سمی برای پرورش شخصیت کودکان ماست. رقابت‌هایی که بر سر نمره ایجاد می‌کنیم، در خیابان و تصادف‌های رانندگی‌ جلوه می‌کند، در نابودی محیط‌زیست و آلودگی‌ هوا خودنمایی می‌کند. شکاف طبقاتی را بیشتر می‌کند و مهاجرت نخبگان را افزایش می‌دهد.