بزرگنمایی:
کاملاً واضح و آشکار است که نظام حاکم بر ایالات‌متحده، سیستمی است برگرفته از نظام سرمایه‌داری، که در آن روابط میان افراد و کشورها بر اساس سود و زیان است و حتی در زمان ریاست جمهوری ترومن و با یادآوری اصل 4 ایشان که هدف آن توسعه و پیشرفت کشورهای توسعه‌نیافته بود باز سیستم سیاسی و اقتصادی ایالات‌متحده به دنبال سود از رهگذر این طرح‌ها بوده است، هرچند که حضور مشاوران اقتصادی و احداث طرح‌هایی نظیر مجتمع‌های کشت و صنعت هفت‌تپه و دشت مغان و دشت ماهدشت و..... هنوز هم بعد از سال‌ها به‌صورت یک سیستم کارآمد در حال کار هستند اما باز در آن مقطع زمانی یک ایران پیشرفته و با اقتصادی پویا نظیر آنچه در مجتمع‌ها دیده‌ایم بیشتر بکار آمده است تا یک ایران فقیر......
اما نکته مهم این است که ایالات‌متحده در روابط خود با دیگر کشورها بر اساس روابط سود و زیان عمل می‌کند و این یک امر منطقی است و هر انسان عاقلی هم این را می‌پذیرد.... و کشورهای دیگر هم طبعاً در روابط خود به دنبال ارتباطی دوسویه و با حالت برد برد باشند....
اما در عصر کنونی و حضور ترامپ در کاخ سفید و اعمال تحریم‌هایی شدید علیه ایران؛ یک شرایط نوینی در رابطه با دیپلماسی سیاسی و اقتصادی میان دولت‌ها رقم‌زده است...
و موضوع به نحوی پیچیده و حساس شده است که سخن گفتن درباره آن نظیر بندبازی، سخت و هر آن احتمال سقوط در اشتباه وجود دارد.
بنابراین در این مقطع حساس باید بتوانیم با شناخت متغیرها و کنار هم قرار دادن آنها یک تحلیل درست و منطقی داشته باشیم..
متغیر اول: نظام و سیستم سرمایه‌داری که حالتی سیال داشته و باقی متغیرها را در دل خود جای می‌دهد و به‌صورت بستری برای سایر متغیرها عمل می‌کند......
متغیر دوم: بی‌اعتمادی مردم به نظام سیاسی کشور به دلایل فساد اقتصادی و سیاسی موجود و نیز جنجال‌های رسانه‌ای که بعضاً با بزرگنمایی مشکلات بر این بی‌اعتمادی افزوده‌اند...(فقدان یا ضعف سرمایه اجتماعی)
متغیر سوم: وضعیت اقتصادی ایران در منطقه ازنظر صدور کالاهای استراتژیک به دیگر کشورهاست. که این علاوه جنبه‌های اقتصادی و ازنقطه‌نظر صادرات کالاهای استراتژیکی شامل عمق نفوذ سیاسی و حتی نظامی نیز می‌شود.....
و درنهایت متغیر آخر شخص ترامپ، که شاید تشخیص جامعه آمریکایی بر اساس نیاز امروز ایالات‌متحده به شخصی با دیدگاه‌های وی در کاخ سفید بوده است.
بنابراین با توجه به این متغیرها و تشریح و تجزیه‌وتحلیل آنها و سیالیت نظام سرمایه‌داری در پوشش این متغیرها و مضاف بر آن روحیه تاجر مسلک شخص ترامپ، این نتیجه را نشان می‌دهد که آنچه می‌تواند مایه اقتدار کشور باشد تحول درونی در سیستم مدیریتی است و با استفاده از متغیرهای استقلال و خودکفایی می‌توان در ارتباطات دست بالا داشت چراکه بر اساس مدل سیاسی و اقتصادی حاکم بر ایالات‌متحده به‌ویژه در عصر امروز لحاظ کردن منافع مردم ایران در این رهگذر عوام‌فریبی بیش نبوده و نخواهد بود.....
بنابراین مردم بر اساس عقلانیت خود و تجربه‌هایی نظیر مشروطیت و برای حفظ دستاوردهای مدنی خود با تنگناهای اقتصادی موجود می‌سازند، هرچند که بخشی از این تنگناها به دلیل فساد داخلی و بی‌اعتمادی مسئولان به بقای نظام و به‌تبع این تفکر برداشت‌های فراوان از این سفره می‌باشد...
نکته آخر: مدعیان دلسوزی مردم خود تشنگان قدرت و تسلط بر این مردم هستند و رفاه مردم تنها شعاری برای بازگشت ایشان به تخت ریاست و پادشاهی و هر چیز دیگر که روزی داشته‌اند و امروز ندارند....