اول اردیبهشت در میان ابرهای تیره بارانی آمد اما بی سهراب گذشت
بزرگنمایی:
سهراب را همه با شعر آب را گل نکنیدش می شناسند و عرفانی که از شرق دور باخود آورده بود و به رنگ کویر آراست سهراب باور را برایمان از نو زنده ساخت در زمانی که سیاهی ابرهای حوادث این سرزمین کهن و عجایب را در خود پیچیده بود او روزنه ای یافت و نور درخشان آفتاب را نشان داد و ما باور کردیم که هنوز خورشید می تابد و تا شقایق هست زندگی باید. شاید سهراب جوانترین پدر امید ایران باشد هیچ کس مانند سهراب زندگی را در این کویر، بامعنا و زیبا ندید. چقدر ما امروز به سهراب محتاجیم شاید بهتر بود سری هم به کاشان میزدیم و چند روزی در کنارش می نشستیم و با هم گپی می زدیم و از دردهایمان و از نامهربانی روزگار و نامرادی ها می گفتیم و او روزنه ای نشانمان می داد و باز باور می کردیم خورشید را که هست و خواهد تابید...