بزرگنمایی:

در این قسمت به بررسی اجمالی اندیشه های ادگار ویلمز که از مربیان بنام آموزش موسیقی به کودکان در جهان است خواهیم پرداخت، یادآوری این نکته بسیار مهم خواهد بود که آواز، مهمترین نقش را در آموزش موسیقی به مبتدیان ایفا می کند، در واقع آواز بهترین وسیله برای پرورش شنوایی درونی است و شنوایی درونی، عاملی کلیدی برای وجود هر موزیکالیته ی ناب است، اگر آواز را از نقطه نظر روانشناسی موسیقی مورد بررسی قرار دهیم به دسته بندی های متفاوتی از آن دست پیدا می کنیم. به عنوان مثال بعضی از آواز ها به منظور تسلط بر ریتم و بعضی دیگر برای آماده‌سازی گوش موسیقایی در نظر گرفته می‌شوند. 
در این میان نباید کودکانی که به‌دشواری می‌توانند یک صدا را تکرار کنند از یاد برده شوند، به کمک خلاقیت و راهکارهای معلم و توسط آوازهای ساده‌ای که با یک حرکت و یا با یک صدا شروع می‌شوند می‌توان کودک را به طور نامحسوس به طرف موسیقی هدایت کرد، ازین منظر چه در میان خردسالان و چه در میان کودکستان‌ها کمتر به موردی برخواهیم خورد که کودکی درنهایت نتواند به همراه دوستانش آواز بخواند، بزرگسالانی که از نظر موسیقی و تکرار اصوات مشکل دارند به این ترتیب قادر به خواندن خواهند شدند، البته در بزرگسالان این مشکلات اغلب در شرایط روانی و رفتارهای اشتباه به وجود آمده است که برطرف کردن این‌چنین نواقصی همیشه هم کار ساده‌ای نیست .
ضروری است که تمامی کودکان آوازهای عامیانه فرهنگ کشور خود را فرابگیرند؛ اما در انتخاب این آوازها می‌بایست زیبایی و لطافت موسیقایی مقدم بر جنبه‌های آموزشی آن باشد. منظور از آوازهای عامیانه همان ترانه‌های فولکلور یا محلی است که به زبان مادری هنرجویان است. بنابراین مربی باید مجموعه مناسبی از آوازهای عامیانه خصوصاً آوازهایی که ریتم‌ها، فواصل، آکوردها و یا مدهای قابل توجهی دارند، در اختیار داشته باشد. بدین ترتیب می‌توان بعضی از قطعات دلنشین ادبیات موسیقی ادوار مختلف و حتی دوران مدرن را که مورد استفاده هنرجویان پیشرفته قرار می‌گیرد ساده کرده و آنها را برای مبتدیان تنظیم نمود.
 از میان آثار مختلف موسیقی می‌توان فواصل جالب و مورد پسند را انتخاب کرد و برای ساخت آواز به عنوان ایده موسیقایی از آنها استفاده نمود، البته این وظیفه مربی است که به هنرجو کمک کند تا نسبت به فواصل، حساسیت و شناخت پیدا کند. آوازهای ساده می‌تواند کمک قابل‌ملاحظه‌ای در رده‌های اولیه آموزش ساز باشند، اینجاست که گوش موسیقایی می‌بایست همیشه جایگاه خود را حفظ کند، به عنوان مثال برای هنرجویان مبتدی که پیانو می‌نوازند می‌توان در ابتدا از طریق گوش آوازها را با کمک یک انگشت پیدا کرد و سپس قبل از نواختن آوازها با پیانو، در ابتدا آنها را با کلام و سپس با لالالالا گفتن در تنالیته های متفاوت و در نهایت در تنالیته دو با اسم نت‌ها خواند.
مدتی است که آوازهای محلی (عامیانه) جایگاه خاصی در روش‌های آموزش به مبتدیان یافته است که این آوازها جایگزین تمرینات لحن-خوانی و تکنیک‌های آوازی شده‌اند که غالباً متدگونه، اما عاری از حس موسیقی هستند. آوازهای عامیانه را همچنان می‌توان قبل از آموزش سنتی هارمونی برای دو، سه و چهار صدا به طور ساده هارمونیزه کرد. از ابتدای قرن نوزدهم آوازهای عامیانه به جایگاه تاریخی مهمی دست یافتند به ‌عنوان ‌مثال، موسیقی،دانان کشورهای اسکاندیناوی از همان هنگام در آثارشان آن چنان اهمیتی به آوازهای کشور نشان دادند که بدون آن که خود بدانند بنیان‌های یک موسیقی ملی را بنا نهادند.
در واقع اولویت آواز و ملودی در موسیقی عملی توسط نوابغ بزرگ موسیقی جهان بارها خاطرنشان شده است، برای مثال بتهوون این‌چنین اظهار کرده است: ملودی قطعی‌ترین زبانی است که موسیقی‌دان به‌واسطه آن با تمام قلب خود سخن می‌گویند .در اینجا می بایست این موضوع غیر قابل بحث را خاطرنشان ساخت که بعضی از عوامل بنیانی همانقدر که ارزش انسانی دارند می بایست جایگاه خود را در آموزش حفظ کنند، ملودی و حس در موسیقی از جمله این عوامل هستند، به این ترتیب، آواز نیز که طبیعی‌ترین اظهار موسیقایی است نه تنها باید نقطه آغازین موسیقی بلکه می بایست در تمامی مراحل پیشرفت هنرجو با کلاسهای مهارتهای پیشرفته یا آهنگسازی با او همراه باشد. انسان از طریق موسیقی می‌بایست به ارزش‌های واقعی زندگی دست یابد .