رحیم حمزه
سالی که نکوست از بهارش پیداست
صفحه اول
بزرگنمایی:
بهار را به تماشا باید نشست تا بهار بعدی، فصل‌ها یکی پس از دیگری می‌آیند و می‌روند دور گردون همچنان بر منهج عدل خواهد بود و گذر زمان زیبایی‌های خود را به رخ خواهد کشید و دانایی‌ها همچنان بر نادانی‌ها پیشی خواهند گرفت و حقایق بیش‌ازپیش رخ خواهند نمود و دل‌ها همدلانه‌تر اتحاد و انسجام با یکدیگر را به نمایش خواهند گذاشت و با طبیعت هم.
اما و هزار اما تعیین‌کننده کماکان اراده‌ها خواهند بود و بس ... اراده‌ها در ظهور و بروزشان بی‌رحمانه تنوع خود را به رقابت خواهند نشست و سرنوشت‌های دیگرگونه‌ای را روایت خواهند کرد. آیا طلب آرزوهای دست نایافته همچنان امیدواری‌ها را زنده نگه داشته و شادکامی و بهروزی را به ارمغان خواهد آورد.
کرونا از یک‌سو و فشارهای ناشی از تحریم‌ها، بی‌تدبیری‌ها و بی‌کفایتی‌ها از سوی دیگر تلخی‌ها را روزافزون کرده و نابرابری‌ها و نامردمی‌ها هم.
پایان تلخ‌کامی‌های انباشته سالیان در فراسوی افق‌های دوردست پیشه همیشگی «ملت» گردیده غافل از اینکه هم‌نشینی با «اراده» در چارچوب «ایران» عزیز می‌تواند ایامی خجسته را نویدبخش باشد. آری «ارده ملت ایران» متبلور در اندیشه حکمرانی حزبی و دیگر هیچ.
آن‌وقت، هوا دلپذیر خواهد شد، گل از خاک بر خواهد دمید. پرستو به بازگشت خواهد زد نغمه امید. به جوش خواهد آمد از خون درون رگ گیاه. بهار خجسته فال خرامان خواهد رسد ز راه
بهاران خجسته باد
