بزرگنمایی:

علی خلیلی پور دارستانی 

یاران من هموندان گرامی اعضای محترم حزب اراده ملت ایران 
هر سکوت زنجیری است برای مزدبگیری دیگر که ما مدعی حمایت از منافع آنها هستیم. بیدار شوید برخیزید بگذارید زمزمه‌ها فریاد شوند و بگو تا با فریاد تو دیوارهای بی‌عدالتی فروریزند و بشکنند. اینک وقت آن رسیده است تا زمان را دریابیم که جاودان نیستیم زمان را دریابیم که در برابر آن پاسخ‌گو هستیم.
ما اعضای حزب اراده ملت ایران همواره در طی این سال‌ها پرچم‌دار اتحاد  نیروهای ملی، دموکراتیک در مقاطع مختلف بوده‌ایم و کوشیدیم در راه تحقق اتحاد در مبارزه  تاریخی، عملی سهم خود را هر چند اندک ادا کنیم. واقعیتی را که نباید فراموش کنیم این است که در شرایط کنونی جامعه ایران، هیچ نیروی سیاسی از چنان توان اجتماعی برخوردار نیست تا به‌تنهایی قادر باشد مبارزه برای درهم شکستن و برچیدن بساط خودکامگی را به پیروزی برساند. ضرورت همکاری و همیاری نیروهای سیاسی و اجتماعی واقعیت عینی است و می‌توان با ارائه برنامه مشترک و بسیج همه نیروهای اصلاح‌طلب ترقی‌خواه، این مبارزه را در جبهه واحد به‌پیش برد ، اینجا پرسشی مطرح می‌شود آیا برای اتحاد و همکاری در یک جبهه واحد اتفاق‌نظر در همه عرصه‌های سیاسی، نظری و ایدئولوژیک ضرورت دارد؟  می‌اندیشم، همکاری در درون این جبهه بر پایه تعمد بر عناصر معینی در چهارچوب کار بنیادین مشترک صورت می‌گیرد. بدون آن‌که استقرار سیاسی و نظری اعضای جبهه در دیگر فعالیت آنها نقش داشته باشد. این تردیدی است که میان نیروهای اصلاح‌طلب، ترقی‌خواه و دموکراتیک ایران همچنان پیرامونش، تشتت اندیشه و سازمان گاه غم‌انگیزی وجود  دارند آن که هیچ‌گاه به نفع مزدبگیران و زحمت‌کشان جامعه نبوده است. همه نیروها هم باور دارند که اتحاد نیروهای اصلاح‌طلب، ترقی‌خواه و دموکراتیک شرط اساسی لازم برای پیروزی جنبش اجتماعی علیه نیروهای ارتجاعی واپس‌گرا و خود کامه است، ظاهرا تردید و اختلافی با خو دارند  ولی به نظر می‌رسد کماکان راهی دراز و دشوار و بغرنج برای رسیدن به این اتحاد در پیش است. دوستان عزیز هموندان گرامی عالی‌جنابان حاضر در این مجمع باید به عرض برسانم ملت بزرگ ایران برای حفظ استقلال ملی خود در راه مبارزه با نیروهای بیگانه و اجنبی تاکنون قربانی‌های بی‌شماری داده‌ است . میلیون‌ها ایرانی شرافتمند باید هر روز در بلای خانمان‌سوز بی‌تدبیری و بدتدبیری بخشی از حاکمیت که شوربختانه کلیدهای حساس اداره امور را در دستان خویش دارند جان دهند ، آرامش و امنیت خاطر خود را از دست بدهند. یا در معدن‌ها زیر خروارها سنگ و خاک مدفون شوند سایه شوم جنگ بر فراز کشور خود احساس کنند و با گرانی و تورم و فساد و تبعیض و نابرابری‌های اجتماعی از تحصیل گرفته تا کار و مسکن،  تبعیض در حوزه بهداشت و درمان،  نابرابری درآمد و هزینه‌های جاری زندگی دست‌وپنجه نرم کنند. فاصله عمیق طبقاتی که هر روز  بیش از پیش خود را به نمایش می‌گذارد، را شاهد باشیم. و نوکیسه‌گانی که از سر توجه جنگ 8 ساله از هیچ به  همه چیز رسیده‌اند را به تماشا کنند.
گرامیان حاضر در مجمع باید به عرض برسانم که  امروز وزیر ، وکیل و مدیران ارشد و میانه کشور همه از نیروهای نظامی و امنیتی برگزیده می‌شوند تا به سایر اقشار این جامعه بفهمانند که تمامیت اداره کشور در دستان ناکارآمد کسانی‌ست که از سفره انقلاب سهم‌خواه هستند و در این میان، تفاوتی ندارد که چه کسانی روزنه‌گشای این سهم‌خواهی هستند. بذر ناامیدی و یاس را آن‌چنان در دل مردم کاشته‌اند که امروز بسیاری همچون من که در مبارزه با رژیم منحوس پهلوی روزی افتخار به مبارزه با آن سرلوحه عملکردمان بود، مورد اتهام و بازخواست میلیون‌ها ایرانی واقع شده‌ایم که عملکرد این شاهد عملکرد انقلاب 57 شما بوده است؟
 یاران من اکنون سال‌هاست که نیروهای اصلاح‌طلب ترقی‌خواه و آزادی‌خواه و ضدخود کامگی کشور از عدم هماهنگی و همکاری و انسجام گله‌ دارند و شوربختانه تا هنوز هیچ گام عملی مؤثری در راه  از میان برداشتن موانع این اتحاد برداشته نشده است.
 پیشنهاد می‌کنم اعضای عالی‌رتبه حزب اراده ملت ایران متشکل از شورای محترم مرکزی، ریاست محترم آن و دبیرکل محترم زمینه‌ای را برای گفتمان ملی و تبادل نظر برای اینکه چگونه می‌توان گام‌های عملی مؤثر و مشترک برداشت فراهم کنند. اغلب قریب به‌اتفاق مبارزان راه آزادی، استقلال و آبادانی ایران در داخل کشور در راه همکاری هیچ مخالفتی ندارند، امیدوارم ریاست محترم شورای مرکزی که سابقه دیرینه در دوستی با رهبران دیگر سازمان‌های سیاسی موجود در ایران را داراست بتواند زمینه‌های عملی این اتحاد را فراهم کند. تشکیل جبهه واحد تنها راهگشای زحمت‌کشان و مزدبگیران جامعه است همچنان که بارها عرض کرده‌ام «چاره رنجبران، وحدت و تشکیلات است». وظیفه ماست تا بتوانیم این پرسش را در جامعه همگانی کنیم که چرا  این نیروهای مدعی متحد نمی‌شوند. واقعیت این است که شرایط برای این اتحاد در بطن جامعه فراهم است اگر تشتت آرا در میان رهبران سیاسی جامعه مانع نشود و شاید همین تشتت آرا در میان رهبران سیاسی، جامعه  باعث شده است تا خودکامگان به جای رساندن نان، رفاه، شادی، آرامش و مسکن به مردم، در پی تحمیل حجاب برآمده‌اند.
 پاینده باد ایران
 برقرار باد حزب اراده ملت ایران