بزرگنمایی:

فاطمه امامی 

بهنام عموی دوست داشتنی من در زمان جنگ خرمشهر تازه عقد کرده بود، همسرش شکوه بود که بعد از چندسال کشمکش بین خانواده ها با هم ازدواج کرده بودند. بابام می گفت: این دو تا آنقدر همدیگر را دوست داشتند که من با بچه گی در سن 9 سالگی به عشق آنها حسودی ام می شد عشق بهنام و شکوه زبانزد محل شده بود بهنام با چشم های آبی و موهای خرمایی بسیار پسر خوش چهره ایی بود با همه ی این ها در برابر زیبایی شکوه هیچ بود، شکوه پرستار بود و بهنام دبیر ریاضی بود. با حمله عراقی ها بهنام در مدرسه بود که حمله شد و بهنام زخمی شد، زخمی بسیار عمیق و دردناک که او را به بیمارستان بردند پرستارها بهنام را که دیدند سریع او را  به اتاقی بردند که شکوه متوجه نگردد، بیمارستان در تلاطم بود شرایط آنقدر وحشتناک بود که چیزی فراتر از غم شکوه و دیگران بود، غم از دست رفتن خرمشهر بود. بهنام چند ساعتی بیشتر زنده نماند او از شدت خونریزی شهید شد و شکوه را با تمام آرزوهایش تنها گذاشت. پدرم بهروز و خانواده اش همراه با خانواده شکوه از خرمشهر رفتند و در تهران ساکن شدند، شکوه چند سالی گذشت ولی حالش خوب نشد در اثر سرطان سال 64 از دنیا رفت و طبق وصیتش در خرمشهر قتلگاه بهنام و بهنام های دیگر به خاک سپرده شد ولی بعدها پدرم به بندر عباس رفتند و آنجا ساکن شده و خیلی دیر ازدواج کرد. پدرم به یاد برادرش اسم پسرش را بهنام گذاشت، بهنام به خوشگلی عمویم بهنام بود بهنام در بندر رجایی کار می کرد. بسیار دوست داشتنی بود برایش دختری را نامزد کردیم و عقد کردند و قرار شد که تاریخ عروسی آنها سوم خرداد باشد. خانه قشنگی را پدرم برایشان رهن کرده بود و کم کم اثاثیه را در آن می چیدند چهارم اردیبهشت بود که بهنام از جور شدن وام برای خرید وسایل خانه و عروسی خوشحال بود آنشب با نامزدش خانه ما آمدند، صدای خنده های بهنام و نامزدش مژده هنوز در خیالم نقش بسته است.
صبحگاه ششم اردیبهشت بود که خبر انفجار اسکله آمد.  
 خبری از بهنام هنوز نداریم، فقط گریه های مژده را داریم که می گوید آن کسی که به هوا پرتاپ شد بهنام بود.تمام وجودمان گریان است آیا بهنام بر می گردد؟ قرار عروسی هنوز سوم خرداد است.