برچسب:   "اصلاح طلبان"

در بحبوجه بررسی صلاحیت کابینه معرفی شده، فضای سنگین شده از ترکیب دور از انتظار مردم و بویژه اصلاح طلبان که مفر دفاع از این انتخابهارا سخت، و دشواری و پیچیدگی محسوسی را در پاسخ به پرسشهای گوناگون در تفکر رییس جمهور از چرایی این نفرات بویژه وزیر ارشد کابینه یعنی وزیر کشور را بر پهنه سیاسی و مدنی کشور حاکم ساخته بود.

برای قضاوت درباره کابینه ای که تشکیل نشده، زود است. اما فهرست وزرای پیشنهادی مسعود پزشکیان با انتقاد اصلاح طلبان و رای دهندگان روبرو است. البته این فهرست دیدگاه‌ های مثبت قابل ‌توجهی از طیف اصولگرا کسب کرده است. وزن کم اصلاح طلبی، اقوام و زنان در فهرست پیشنهادی و حضور افرادی از دولت قبل، با سابقه ای نه چندان روشن، از جمله انتقاداتی است که به کابینه پیشنهادی رییس جمهور وارد است. اراده ملت در گفت و گو با شمس الله افرازی زاده، رییس دفتر سیاسی حزب اراده ملت ایران به بررسی این موضوع پرداخته که در ادامه می خوانید:

متن زیر سخنرانی دبیر کل وقت حزب، آقای دکتراحمد حکیمی پور برای افتتاح شعبه ی استانی حزب در آذربایجان غربی در سال 1378 است. با توجه به طبقه بندی دقیق و موجز این سخنرانی و بیان مناسب فلسفه ی وجودی حزب، از آن پس این سخنرانی جزء مستندات اصلی ،حزب برای آشناسازی اعضای ورودی جدید به حزب قرار گرفت. لذا با توجه به ضرورت بازخوانی تجربه گذشته و به قدرت رسیدن اصلاح طلبان در دولت دکتر پزشکیان، در این بخش متن تنقیح شده ی این سخنرانی آورده شده است.

در گذشت ناگهانی رییس جمهور منجر به برگزاری انتخابات زود هنگام شد. اصلاح طلبان نیز همچون دیگر جریان های سیاسی در مواجهه با انتخابات از آمادگی و انسجام لازم برخوردار نبودند

عدم تکرار دوم خرداد یکی از تبعات کاهش سرمایه اجتماعی است

بیشتر رد صلاحیت شدگان در ثبت نام نامزدهای انتخابات مجلس و خبرگان رهبری، از اردوگاه اصلاح طلبان و یا از طیف سیاسی میانه رو هستند، اما نام برخی از اصولگرایان مطرح نیز در این روند زمزمه شده است

قائم مقام دبیرکل حزب اراده ملت گفت: باید به دوستانی که چراغ خاموش در انتخابات حضور پیدا می‌کنند گفت ممکن است خود به زیر ماشین بدون چراغ رفته و نکته دیگر اینکه این روش دیگر اصلاح طلبانه نیست.

در سال‌های اولیه دهه 80 و به دنبال شکست‌های انتخاباتی اصلاح‌طلبان– به‌ویژه در انتخابات ریاست جمهوری سال 1384 – اصلاح‌طلبانِ بسیاری به دنبال راه چاره برآمدند. ناکارآمدی شورای هماهنگی احزاب اصلاح‌طلب، عملکردهای اشتباه دولتِ وقت، زیاده‌خواهی‌های احزاب و چند عامل دیگر منشأ این شکست‌ها شناخته شدند. لذا اصلاح‌طلبان ناگزیر در انتخابات 1392 متوسل به استراتژی جدیدی شدند (درخواست خاتمی از عارف برای کناره‌گیری). این استراتژی که البته با اغماض، می‌توان آن را یک استراتژی قلمداد کرد، گرچه کامل نبود اما توانست موفقیتی نسبی را برای جبهه اصلاح‌طلبی رقم بزند و اصلاح‌طلبان را پس از یک دهه، به پیروزی در یک انتخابات ملی برساند. در ادامه و تکمیل این مسیر در انتخابات سال‌های بعد – مجلس 94 و شوراهای 96 – مجدداً اصلاح‌طلبان توانستند علیرغم رد صلاحیت گسترده نامزدهای اصلاح‌طلب، با ایجاد ساختاری به نام شورای عالی سیاستگذاری پیروزی انتخاباتی را در آغوش کشند و لیستی توافقی را با نام امید، راهی ارکان قدرت نمایند. گرچه این فرایند ایرادات بسیاری داشت ولی در حد خود توانست مشکل انتخاباتی اصلاح‌طلبان را رفع کند و خصوصاً نسبت به سال 1392 که تمام مسئولیت بر دوش خاتمی گذاشته شده بود، گامی هرچند کوچک اما روبه‌جلو محسوب می‌شد. پس از انتخابات 1396 و اعتراضات زیادی که به این ساختار شد و به‌ویژه با توجه به نتایج نه‌چندان مطلوبی که از لیست امید چه در مجلس و چه در شوراها شاهد بودیم، مجدداً اصلاح‌طلبان بر آن شدند تا برای ساماندهی به فعالیت‌های تشکیلاتی و انتخاباتی خویش طرحی جدید را درافکنند. در این یادداشت تلاش می‌کنیم که اندکی موشکافانه به واکاوی موضوع اصلاح‌طلبان و کنش‌های انتخاباتی ایشان، بپردازیم.

مقوله اصلاح طلبی نیاز به یک تنقیح و تدقیق اساسی در سپهر فکری - سیاسی ایران دارد. سوال اساسی این است که آیا داعیه داران اصلاح طلبی صلاحیت لازم برای انجام این امر مهم دارند یانه؟ و سوال اساسی تر اینکه آیا در جریان اصلاحات، اصلاح طلبان واقعی ازآن میزان تأثیرگذاری که بتوانند این امر مهم را به سرانجام برسانند برخوردارند؟ و خیلی از سؤالات اساسی تر دیگر که به تدریج در این صفحه مطرح و در معرض نقد صاحب نظران قرار خواهد گرفت.