سخن سردبیری

پر بیراه نیست اگر عدم حضور خرد و اراده ملی در ساختار مدیریت کلان سیاسی را یکی از چالش‌های اصلی مدیریتی تلقی کنیم. آیا دغدغه‌مندان نظام با هر هدف ملی یا غیر ملی، به این فکر کرده‌اند که اگر فشارهای طاقت‌فرسای اجتماعی از طریق تحزب مدیریت نشود، گزینه بعدی خیابان و اگر خیابان نشود گزینه زیرزمین تنها چاره کاهش فشارهای اجتماعی خواهد شد.

بی‌شک انواع و انبوه چالش‌های اجتماعی و ملی که آینده مبهم و پرمخاطره‌ای را پیشِ روی ما قرار داده است، می‌طلبد تا نگاهی عمیق‌تر از وقایع پیرامون را مبنای تحلیل‌های سیاسی قرار دهیم. بنابراین بجای پرداختن به چالش‌های جاری سیاسی و اجتماعی ناامیدکننده، این موجز تلاش دارد تا به یک ویژگی ممتاز بزرگان وطن‌پرست تاریخ ایران‌زمین بپردازد.

درآوردن یک نشریه همیشه کار سختی بوده است. اینکه هم بخواهی حرف‌های خودت را بزنی و هم چیزی را بگویی که برای مخاطبین دل‌چسب باشد سخت است. کار ما به‌عنوان ارگان و صدای یک نهاد سیاسی سخت‌تر هم هست چراکه امروز مردم ما - شاید به‌درستی - از سیاست و سیاست‌ورزان بیزار هستند، اما در این میان نکته‌ای مغفول مانده است.

معمولاً روزهای پایانی سال یا باید در مورد وقایع خوب و بدی که در طول سال اتفاق افتاد، سخن گفت یا نگاهی به آینده پیش رو انداخت. ازآنجاکه اذهان بسیاری با گرایش‌ها، اهداف و منافع متناقض به ارزیابی، تحلیل و یادآوری وقایعی که گذشت، می‌پردازند، این موجز ترجیحاً کنکاشی در “آینده مبهم” و قابل پیش‌بینی است.

برخی از شرایط موجود در محیط زیست کشور و عوامل دخیل در ایجاد آن در ارتباط با ایرانیت مورد بررسی قرار می گیرد مانند: مدیریت شهری معطوف به هماهنگ کردن انواع تخصص‌ها، منابع شهری و ملی، انسانی، تجهیزاتی و ... به‌منظور حل‌وفصل انواع چالش‌های شهری در راستای بهبود زیست شهروندان است.

به گواه شواهد و مستندات زیست‌شناسی، باستان‌شناسی، تاریخی، جامعه‌شناختی و ... موجود انسانی قبل از جوامع، قوانین مدنی و حکومت‌ها وجود داشته است؛ بنابراین، امری بسیار طبیعی، منطقی و اخلاقی است، اگر حقوق انسانی (فردی) را مقدم بر انواع حقوق اجتماعی و سیاسی تلقی کنیم. به عبارتی، هیچ جامعه یا حکومتی نمی‌توانند قوانین را در تناقض با حقوق پیش (فرا) اجتماعی و پیشاسیاسی، انسان‌ها تدوین یا اعمال کند.

انواع رسانه‌های مکتوب، مجازی، صوتی و تصویری جمعی، مملو از توصیه‌ها و پیشنهادهای تحلیلگران دلسوز به صاحب‌منصبان و صاحبان قدرت است، مبنی بر اینکه، انواع و انبوه چالش‌های اجتماعی و ملی در عرصه‌های گوناگون، چگونه باید حل‌وفصل شود. اما پرسش اساسی این است که چرا با وجود انبوه تحلیل‌ها و راهکارها در عرصه‌های گوناگون، فرایندهای تصمیم‌سازی و تصمیم گبری کلان، پیوسته ناکارآمدتر از گذشته می‌شوند؟

کارآمدترین، پایدارترین و کم‌هزینه‌ترین ابزار برای برون‌رفت از انواع چالش‌های اجتماعی و ملی مراجعه به خرد است. شرایط بسیار نامطلوب و بی‌سابقه شهروندان در عرصه‌های گوناگون که برآیند ناکارآمدی مدیریت‌های کلان و خُرد است، وطن‌پرستان بسیاری را در عرصه‌های گوناگون واداشته تا تمام تلاش خود را برای راه‌هایی شهروندان دچار انواع سختی‌ها، بکار بگیرند.

نگاهی به صحبت های دبیرکل کارگزاران

در انتخابات دوره پنجم شورای شهر تهران با اینکه سید معروف صمدی یکی از کاندیداهای قطعی لیست امید بودند، اما در دقیقه نود و در آخرین لحظات مانده به شروع تبلیغات انتخاباتی ایشان به شیوه‌ای رازآلود از ادامه کاندیداتوری و حضور در لیست امید حذف شدند، ما به عنوان هفته‌نامه اراده ملت پیگیری این مسئله را تا نتیجه نهایی و انجام مصاحبه با افراد مطلع ادامه خواهیم داد تا ابعاد این ماجرا موشکافی و حقیقت آشکار شود. انجام مصاحبه با ایشان درواقع گشایش پرونده‌ای است که با اقناع افکار عمومی خاتمه خواهد یافت. ابهامات و رازآلودگی آن باید گشوده شود. این رسالتی است که ما احساس می‌کنیم و هیچ مسامحه‌ای با هیچ‌کس نخواهیم داشت.

در سال‌های اولیه دهه ۸۰ و به دنبال شکست‌های انتخاباتی اصلاح‌طلبان– به‌ویژه در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴ – اصلاح‌طلبانِ بسیاری به دنبال راه چاره برآمدند. ناکارآمدی شورای هماهنگی احزاب اصلاح‌طلب، عملکردهای اشتباه دولتِ وقت، زیاده‌خواهی‌های احزاب و چند عامل دیگر منشأ این شکست‌ها شناخته شدند. لذا اصلاح‌طلبان ناگزیر در انتخابات ۱۳۹۲ متوسل به استراتژی جدیدی شدند (درخواست خاتمی از عارف برای کناره‌گیری). این استراتژی که البته با اغماض، می‌توان آن را یک استراتژی قلمداد کرد، گرچه کامل نبود اما توانست موفقیتی نسبی را برای جبهه اصلاح‌طلبی رقم بزند و اصلاح‌طلبان را پس از یک دهه، به پیروزی در یک انتخابات ملی برساند. در ادامه و تکمیل این مسیر در انتخابات سال‌های بعد – مجلس ۹۴ و شوراهای ۹۶ – مجدداً اصلاح‌طلبان توانستند علیرغم رد صلاحیت گسترده نامزدهای اصلاح‌طلب، با ایجاد ساختاری به نام شورای عالی سیاستگذاری پیروزی انتخاباتی را در آغوش کشند و لیستی توافقی را با نام امید، راهی ارکان قدرت نمایند. گرچه این فرایند ایرادات بسیاری داشت ولی در حد خود توانست مشکل انتخاباتی اصلاح‌طلبان را رفع کند و خصوصاً نسبت به سال ۱۳۹۲ که تمام مسئولیت بر دوش خاتمی گذاشته شده بود، گامی هرچند کوچک اما روبه‌جلو محسوب می‌شد. پس از انتخابات ۱۳۹۶ و اعتراضات زیادی که به این ساختار شد و به‌ویژه با توجه به نتایج نه‌چندان مطلوبی که از لیست امید چه در مجلس و چه در شوراها شاهد بودیم، مجدداً اصلاح‌طلبان بر آن شدند تا برای ساماندهی به فعالیت‌های تشکیلاتی و انتخاباتی خویش طرحی جدید را درافکنند. در این یادداشت تلاش می‌کنیم که اندکی موشکافانه به واکاوی موضوع اصلاح‌طلبان و کنش‌های انتخاباتی ایشان، بپردازیم.