بزرگنمایی:

زهرا کرد 
اگر این مثال را برای اهمیت وجود یک  “ارگان” یا هر نشریه حزبی درست بدانیم، می توان به اهمیت رسانه های مذکور در تداوم و تبیین مواضع و مشی یک حزب پی برد. یکی از تریبون های اصلی هر حزب، ارگان رسمی آن حزب است. ارگان در واقع نشریه ایست که بیان کننده اصول، خط مشی، تصمیمات و برنامه راه هر حزب قلمداد می شود‌. در حال حاضر از 120 حزب و تشکل سیاسی کشور، تنها 13 حزب، نشریه مکتوب دارند و از این میان تنها 3 حزب دارای ارگان رسمی هستند. در حالیکه سایر احزاب شاید نشریه حزبی با نیم نگاهی به حزب داشته باشند، اما ارگان رسمی خیر! همین آمار به روشنی حقایقی را پیرامون  اصول کار تشکیلاتی و البته نبود آن در کشور ما نشان می دهد. چرا که یکی از ارکان اصلی ارتباطی و تاثیرگذار بر جامعه  ارگان رسمی هر حزب است و وقتی چنین قابلیت مهمی را برای ارگان نادیده می گیرند، بدیهی است که کار تشکیلاتی در رسیدن به هدف یک تشکیلات با مشکل مواجهه بشود. با نگاهی به گذشته و بررسی تاریخ احزاب با مواردی چون حزب  “توده” با دارا بودن 10 نشریه حزبی که تنها یکی از آنها ارگان رسمی معرفی شده بود روبرو می شویم‌. کمی عقب تر  “گنج فنون تبریز” را سید حسن تقی زاده با همکاری میرزا محمدخان تربیت منتشر می کردند و می توان این نشریه را ارگان رسمی “مرکز غیبی” دانست. همینطور “قانون” میرزا ملکم خان که پس از اخراجش از ایران، در لندن منتشر می شد نیز در زمره ارگان های  رسمی قلمداد می شود. این سابقه طولانی در انتشار ارگان های رسمی در گذشته ای که فهم عمومی مردم از حزب و تشکیلات قاعدتا از امروز کمتر بود، در مقایسه با ارگان های رسمی که امروزه شاهد انتشارش هستیم، گواه روشنی از وضعیت کار تشکیلاتی در کشور است. در واقع می توان با تورق نشریات حزبی و ارگان ها، نگاه تاریخی به سیر تطور و تحول آنها داشته باشیم. از طرفی در یک جامعه موازی که شاهد حضور تنوع و تکثر آرا هستیم و افراد می توانند آزادانه به احزاب بپیوندند و احزاب هم در حاکمیت به ایفای نقش سیاسی خویش بپردازند،  این نشریات حزبی و ارگان ها هستند که پل ارتباطی مردم و واسطه های قدرت که همان احزاب است، می باشند. ارگان هر حزبی با شفافیت، از ماهیت هر حزب  صحبت می کند؛ به خط فکری و جهت گیری سران تصمیم گیر حزب می پرازد و حزب را از راه مطبوعات مکتوب  در منصه انظار عمومی  قرار می دهد.  هم چنین احزاب و تشکل ها با انتشار “ارگان رسمی” است که به تاریخ نگاری تدریجی می پردازند. چرا که نشریات بواسطه نمایه شدن در کتابخانه ملی جزئی از تاریخ مطبوعات و میراثی  برای آیندگان به حساب می آیند.