برچسب:   "اخلاق"

در قسمت قبلی این نوشتار، به موضع وظیفه گرایان در باب “اخلاق حرفه ای” رسیدیم و از آن میان، با نگرش طبیعت گرایانِ وظیفه گرا آشنا شدیم. نگرش آنها را محک زدیم و سعی نمودیم به ذهن آوریم که چنین افرادی در هنگام مواجهه با تعارضات میان وظایف اخلاقی و وظایف حرفه ای چه تصمیمی می گیرند و به کدام سو تمایل می یابند.

واقع گرایی و برنامه ریزی واقع بینانه، بر اساس شناخت و تحلیل واقعیت ها، توجه به حقایق اقتصادی درتصمیم گیری اقتصادی، قابل فهم و قابل سنجش کردن معیارهایی مثل عدالت در تصمیم گیری با استفاده از شاخص های اجتماعی و تفکیک حوزه تصمیم سازی از حوزه تصمیم گیری و شرط لازم بودن حوزه تصمیم سازی نسبت به حوزه تصمیم گیری و پذیرش الزامات و هزینه های تصمیم گیری و اهمیت دادن به مباحث فلسفه اجتماعی، اخلاق اجتماعی و عدالت اجتماعی و اقتصاد سیاسی از جمله مهترین الزامات این نظام است.

در بحث از اخلاق، مفهوم “وظیفه”، مفهومی کلیدی است، حتّی اگر مانند نتیجه گرایان اخلاقی آنرا اساسی ندانیم و وظیفه را منوط و محوّل به نتیجه نمائیم. به هر حال، اخلاق بایسته ها و شایسته ها، بایدها و نبایدها و خیر اعمال را نمایان می کند، از این رو، وظیفه، تکلیف، فریضه یا هر واژه ای که نشانگر چنین مفهومی باشد، اساس و شاه کلید اخلاق خواهد بود.

همانطور که قبلاً بیان شد، عاطفه‌گرایی(emotivism) با دو تلقی دیگر یعنی با طبیعت گرایی و با شهودگرایی حداقل یک تفاوت اساسی دارد. طبیعت گرایی و شهودگرایی گرایش‌های شناختی هستند یعنی بر این اساس استوارند که چیزی در جهان، چه احکام و مفاهیم اخلاقی و چه دیگر مفاهیم و پدیده‌ها

در باب شهودگرایی و تفصیل و تبیین آن، نیاز است که مقداری بیش از آنچه قبلاً بیان شد، شرح داده شود. شهود (intuition) که در مقابل اصالت تجربه و اصالت عقل قرار می‌گیرد، نوعی از منابع شناخت و راه دستیابی به معرفت است که به درون نگری و حالات درونی انسانی مبتنی است.

روند اخراج، تعدیل و محرومیت اساتید دانشگاه با بهانه ها و عناوین مختلف همچنان ادامه دارد. چندی پیش محمد مقیمی، رییس دانشگاه تهران در اظهار نظری "مشکلات اخلاقی" را یکی از دلایل اخراج برخی از اساتید دانشگاه عنوان کرده بود

تمدید مهلت ارسال چکیده مقاله همایش اخلاق و مهاجرت نخبگان علمی در ایران

علاوه بر فایده گرایان، که قبلاً بدانها پرداختیم، می توان ایدآلیسم افلاطونی را نیز نتیجه گراییِ مبتنی بر طبیعت گراییِ اخلاقی دانست چون او نیز به وجود واقعیی “خیر”، “خیر اعلی” و به طور کلّی اخلاق در طبیعت، در قالب “مُثُل ها” معتقد است.

جلسه صد و هشتاد و پنجم دفتر سیاسی با موضوع راهبرد حزب در حوزه زنان تشکیل گردید. در این جلسه زهره رحیمی از واضعان و نویسندگان سند راهبردی زنان حزب در رابطه با پیش نیاز ها و شرایطی که منجر به تولید این سند شد، صحبت کردند و بر دقایق کمتر مورد توجه قرار گرفته، این سند تمرکز کردند.

درچهار بخش پیشین بدانجا رسیدیم که با شش حالتِ ممکن در اخلاقگرایی روبروییم . از هر یک از این حالتهای ششگانه، پاسخهای متفاوتی در مواقع بروز تعارض میان وظایف اخلاقی با وظایف حرفه ای انتظار می رود. حال که بنا را بر اخلاقگرایی فلسفی گذاشته ایم و قصد داریم از تفکر فلسفی راهکار بطلبیم، می-باید یکی از این مواضع را اتّخاذ کنیم تا بر مبنای آن عمل کنیم.

اخلاق‌گرایانِ فلسفی و فیلسوفان اخلاق، یا وظیفه‌گرا (1) هستند و یا نتیجه‌گرا (2). وظیفه‌گرایان عمل به احکام اخلاقی را وظیفه‌ی ذاتی انسان می‌دانند، یعنی انسان باید مطابق احکام اخلاقی عمل کند بدون توجه و در نظر گرفتن نتیجه و پیامد آن. بر خلاف اینان، نتیجه‌گرایان به نتیجه و فایده‌ی عمل اخلاقی نیز التفات دارند و معتقدند هر عمل به صِرف حکمی اخلاقی بودن منجر به عمل اخلاقی نمی‌شود بلکه این نتیجه‌ی عمل است که اخلاقی بودن یا نبودن عمل را مشخص می‌کند.

باتوجه‌به آنچه در دو بخش گذشته (مندرج در شماره‌های 65 و 66 همین نشریه) بیان شد، شاید با خواندن این بخش، به این گمان بیفتید که از بحث اصلی و هدفی که ترسیم کرده‌بودیم، دور افتاده‌ایم و در حال دچار شدن به همان بلایی هستیم که فلسفه در روزگارانِ بسیار، بدان دچار شده و علاجی نیز نیافته، به این بلیه که در غوامض و پیچیدگی‌های انتزاعی درمانیم و از جهان عینی دور افتیم (1).

در بخش قبلی این نوشتار، موضوع و مخاطب بحث “اخلاق حرفه‌ای” را به اجمال معرفی کردیم و دانستیم که از اخلاق حرفه‌ای برای حل معضل‌های اخلاقیِ پیش آمده در انجام وظیفه‌ی حرفه‌ای‌مان می‌توانیم مدد بستانیم یعنی در برهه‌هایی که طبق وظیفه حرفه‌ای‌مان ملزم به انجام کاری هستیم که آن کار از نظر اخلاقی جایز نیست.

بسیاری از پرسشها و معضلات فکری، هستند که بروز می کنند اما در اثر عدم توجه و تمرکز ما بر آنها، در ضمیرمان سرکوب می‌گردند. از این جمله است، معضل‌های اخلاقی در محیط کار.

حوزه اخلاق با انتخاب‌های فردی ما در مورد اعمال درست و نادرست، ارتباطی تنگاتنگ دارد. تمامی حوزه‌های رفتاری روزمره لزوماً به پرسش‌های اخلاقی نمی‌پردازند، اما ابهامات و چالش‌های اخلاقی، بخش وسیع و عمیقی از آنها را در بر می‌گیرند.

کتاب “دیگر دوستی مؤثر” نوشته پیتر سینگر، فیلسوف اخلاق نام آشنا که با نام فرعی “رساندن بیشترین خیر چگونه فهم ما را از زندگی اخلاقی تغییر می‌دهد” و با دو مقدمه از استاد مصطفی ملکیان و محمدرضا جلایی پور، با ترجمه آرمین نیاکان، توسط نشر نی منتشر شده، مانیفستی ساده از حرکتی است که توسط سینگر و یارانش به راه افتاده.

کتاب: تورم و اخلاق نویسنده: اندرودیکسون وایت مترجم: سید حسن دیباج تعداد صفحات: 88 صفحه انتشارات: دنیای اقتصاد

در سه بخش پیشین این مقاله، مؤلف به معرفی مبحث “ خوب زیستن” در فلسفه پرداخته و پس از آن نظریه‌های راجع و مربوط به این موضوع را، چنان‌که اقتضای یک مقاله دانشنامه‌ای است، به‌صورت مختصر مورد بررسی قرار داده است. در این بخش که واپسین بخش از مقاله کریسپ است، همین موضوع را در حوزه فلسفه اخلاق و به طور کلی در حوزه علم اخلاق مورد بررسی قرار داده است.

در چند سرمقالۀ اخیر نشریۀ اراده ملت و به‌دنبال ناامید شدن از ایفای نقش دولت در ایجاد زیرساخت‌های لازم برای رشد و توسعۀ متوازن در تعالی شخصی و عمومی مردم و کشور، بر آن شدیم تا روی صحبتمان با مردم باشد و توصیه‌هایی برای زیستی بهتر و رو به آینده به ایشان داشته باشیم.

بخش اول؛ مفاهیم و اصطلاحات: برای ورود به حوزه احزاب سیاسی در ابتدا لازم است که بعضی تعاریف و اصطلاحات پرکاربرد در این حوزه دانش مورد تعریف قرار گیرند. اصلاحاتی نظیر حزب، مرام نامه، اساسنامه، بیانیه یا مانیفست، منشور اخلاقی، نظام نامه و .. از این جمله میباشند. در بخش اول این کتاب ما به تعریف ساده این اصطلاحات میپردازیم.

اینکه مدنیت در ایران دچار چالشی بی‌سابقه، حداقل در دوران معاصر، شده است، برای هیچ ذهن وطن‌پرست، با‌ اخلاق و صادقی قابل کتمان نیست. به این دلیل ساده و بدیهی که مدنیت تعریف و ملزوماتی مشخص دارد، که در شرایط موجود، نمود و تبلور آن موجود نیست.

اصطلاح “خوب زیستن” (well-being)، در فلسفه، برای توصیف آنچه به‌صورت غیر ابزاری و غایی، در نهایت برای فرد مفید است، به کار می‌رود. اگرچه پاسخ به این پرسش که “خوب زیستی” شامل چه مواردی می‌شود به علایق شخصی افراد بستگی دارد ولیکن بحث از آن در فلسفه اخلاق از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

جان بوردلی راولز را شاید بتوان -در کنار آمارتیاسن- یکی از دو تئوری‌پرداز مهم عدالت در قرن بیستم دانست. او در سنت لیبرالی در سه زمینه فلسفه اخلاق، فلسفه سیاسی، و فلسفه حقوق صاحب‌نظر بود. او در 21 فوریه 1921 (دوم اسفندماه 1299) زاده شد و در 24 نوامبر سال 2002 (سوم آذر 1381) درگذشت.

معرفت‌ ‌شناسی یا اپیستمولوژی، شاخه‌ای فربه و مهم از فلسفه است که عصری از دوره‌ ‌ های مختلف فلسفه را تحت سیطره خود داشت. گرچه از همان ابتدای تولّد فلسفه، معرفت، چیستی معرفت و روش مورد اطمینانِ رسیدن به آن، دغدغه فلاسفه و موضوع تَفَلسُف آنان بوده، ولی دوره مدرن، بخصوص با نظریات کانت و دکارت، عصر معرفت‌ ‌ شناسی و زمانه میدان‌ ‌ داری معرفت‌ ‌ شناسان بوده است.

راستی کدام گفتمان فلسفی و اخلاقی و مردمشناسانه‌ای، نسبت شرافت را با حدود گریستن و خندیدن ترسیم می‌کند؟ آن مرز مجسم وظیفه در هنگامه‌ی التهابی عمومی، برای تعیین سوگ و سرور کجاست؟ و عزیمت به حالی خوش و در عین‌حال شرافتمندانه، با عبور از رنج‌هایی که ما را اسیر و بی‌عمل و ناامید می‌کنند، آیا در تعارض است؟

در کتاب اخلاق در سیاست، مایکل سندل برخی از مسائل اخلاقی و سیاسی مورد بحث زمان ما را مطرح می‌کند، ازجمله اقدام مثبت، کمک به خودکشی، سقط‌جنین، حقوق همجنس‌گرایان، تحقیقات سلول‌های بنیادی، معنای مدارا و متانت، شکاف بین ثروتمند و فقیر، نقش بازارها و جایگاه دین در زندگی عمومی.

فارغ از تمامی بحث‌های سیاسی، عقیدتی، ایدئولوژیک، انسانی و اخلاقی در مقوله پوشش و حجاب ، مایلم که یک پرسش جامعه‌شناختی را در این یادداشت مطرح کنم و آن این است که آیا اساساً بدحجابی یک مسئله اجتماعی است یا خیر.

هر دین و آئینی و هر مسلک و نحله‌ای، دو گونه دستورالعمل و آموزه در خود دارد. دسته اول آموزه‌های عقیدتی است که جهان بینی آن مسلک را بیان می کند و دسته دوم آموزه هایی هستند که دستورات عملی و اجرایی، اعم از انواع عبادات و اخلاقیات را شامل میشوند.

«افشین فرهانچی» متخصص بیهوشی و از اساتید اخلاق حرفه‌ای دانشگاه علوم پزشکی ابن‌سینا همدان و مؤلف چندین اثر در حوزه اخلاق پزشکی، می‌گوید: اخلاق یکی از فاکتورهایی است که در شرایط بحرانی نظیر آنچه با همه‌گیری کرونا رخ‌داده است، به کمک جامعه می‌آید.

حزب اراده ملت ایران ضمن اظهار تأسف عمیق نسبت به چنین تضییع حق‌هایی، اعتراض خود را نسبت به غیرقانونی بودن ممانعت از حضور زنان در ورزشگاه‌ها و مصادیق دیگر تبعیض علیه زنان اعلام می‌دارد. ماهیت ناعادلانه این محدودیت و ممانعت‌های گسترده و ناعادلانه دیگر که در حق زنان صورت می‌پذیرد و با اصول قانون اساسی در تعارض است و جای هیچ توجیه حقوقی و اخلاقی ندارد.

حزب اراده ملت ایران ضمن اظهار تأسف عمیق نسبت به چنین تضییع حق‌هایی، اعتراض خود را نسبت به غیرقانونی بودن ممانعت از حضور زنان در ورزشگاه‌ها و مصادیق دیگر تبعیض علیه زنان اعلام می‌دارد. ماهیت ناعادلانه این محدودیت و ممانعت‌های گسترده و ناعادلانه دیگر که در حق زنان صورت می‌پذیرد و با اصول قانون اساسی در تعارض است و جای هیچ توجیه حقوقی و اخلاقی ندارد.

حزب اراده ملت ایران ضمن اظهار تأسف عمیق نسبت به چنین تضییع حق‌هایی، اعتراض خود را نسبت به غیرقانونی بودن ممانعت از حضور زنان در ورزشگاه‌ها و مصادیق دیگر تبعیض علیه زنان اعلام می‌دارد. ماهیت ناعادلانه این محدودیت و ممانعت‌های گسترده و ناعادلانه دیگر که در حق زنان صورت می‌پذیرد و با اصول قانون اساسی در تعارض است و جای هیچ توجیه حقوقی و اخلاقی ندارد.

و اما؛ این فیلم را به شما مخاطبین عزیز توصیه می‌کنیم هم از این باب که از معدود فیلم‌های با درون‌مایه محیط زیستی سینمای ایران است و هم ازاین‌جهت که در این روزگار فنّاورانه زده، نگاهی اخلاق‌مدار به مسئولیت‌پذیری دارد.

به گواه شواهد و مستندات زیست‌شناسی، باستان‌شناسی، تاریخی، جامعه‌شناختی و ... موجود انسانی قبل از جوامع، قوانین مدنی و حکومت‌ها وجود داشته است؛ بنابراین، امری بسیار طبیعی، منطقی و اخلاقی است، اگر حقوق انسانی (فردی) را مقدم بر انواع حقوق اجتماعی و سیاسی تلقی کنیم. به عبارتی، هیچ جامعه یا حکومتی نمی‌توانند قوانین را در تناقض با حقوق پیش (فرا) اجتماعی و پیشاسیاسی، انسان‌ها تدوین یا اعمال کند.

به همت کمیته فرهنگی حزب اراده ملت ایران نشست فصلی با موضوع گسست نسلی در روز چهارشنبه مورخ 29/3/98 در محل موسسه نشرآوران با حضور جمعی از علاقه‌مندان حوزه فرهنگ برگزار شد. در این نشست مجید ابهری و شروین وکیلی به ایراد سخنرانی پرداختند. مفهوم جامعه‌شناختی نسل، الگوی چرخش نسل‌ها، تأثیر انقلاب‌های فناورانه و تنش‌های اجتماعی ایران امروز ناشی از گسست‌های نسلی ازجمله مباحثی بود که شروین وکیلی جامعه‌شناس و استاد دانشگاه در این نشست به آن‌ها پرداخته است که اراده ملت از این شماره و در چند قسمت منعکس خواهد نمود. مسأله گسست نسل‌ها برای کسی مثل من که یک نسل بینابینی است مسأله خیلی ملموسی است. چه چیزی ما رو متمایز می‌کند از نسل قبل و نسل بعد. این شکافی که ما معمولاً می‌بینیم بین نسل‌ها از کجا می‌آید؟ این شکاف یک شکاف کهنی است. ماجرا این نیست که ما الآن با آن روبرو باشیم، ماجرا این نیست که از این نظر جامعه ایران الآن ویژه باشد. شما اگر متون تاریخی رو بخوانید می‌بینید همه‌جا به این ماجرا اشاره شده است. افلاطون در کتاب جمهور می‌گوید انحطاط در یک جامعه‌ای رخ می‌دهد چه اتفاقی می‌افتد؟! جوان‌ها از بزرگ‌ترهایشان اطاعت نمی‌کنند. عین این جمله را در اخلاق ناصری هم می‌خوانید در متون دیگر هم می‌خوانید. به‌عبارت‌دیگر شما اگر در طی تاریخ به متونی که در مورد اخلاق نوشته‌شده نگاه کنید یک‌چیزی که مشترک می‌بینید این است که در هر نسلی از اینکه نسل بعدی جوان‌ها که دارند میان منحط‌اند و بی‌ادب‌اند و ماشاا... رعایت ما را نمی‌کنند و چرا این‌گونه‌اند شکایت می‌شنوید. به‌عبارت‌دیگر گسست نسلی به معنای تفاوت میان مردمی که در دو نسل متفاوت زندگی می‌کنند به نظر می‌آید که یک امر جهانی و یک امر عمومی در تاریخ است. همه جوامع در کل تاریخشان انگار این شکلی بودند، نسل‌های جدید با نسل قبل یک تفاوت‌هایی داشتن منتها چه تفاوت‌هایی و کی این تفاوت به گسست منتهی می‌شود؟ درواقع این‌ها پرسش‌های مرکزی اولیه ماست.

به همت کمیته فرهنگی حزب اراده ملت ایران نشست فصلی با موضوع گسست نسلی در روز چهارشنبه مورخ 29/3/98 در محل موسسه نشرآوران با حضور جمعی از علاقه‌مندان حوزه فرهنگ برگزار شد. در این نشست مجید ابهری و شروین وکیلی به ایراد سخنرانی پرداختند. مفهوم جامعه‌شناختی نسل، الگوی چرخش نسل‌ها، تأثیر انقلاب‌های فناورانه و تنش‌های اجتماعی ایران امروز ناشی از گسست‌های نسلی ازجمله مباحثی بود که شروین وکیلی جامعه‌شناس و استاد دانشگاه در این نشست به آن‌ها پرداخته است که اراده ملت از این شماره و در چند قسمت منعکس خواهد نمود. مسأله گسست نسل‌ها برای کسی مثل من که یک نسل بینابینی است مسأله خیلی ملموسی است. چه چیزی ما رو متمایز می‌کند از نسل قبل و نسل بعد. این شکافی که ما معمولاً می‌بینیم بین نسل‌ها از کجا می‌آید؟ این شکاف یک شکاف کهنی است. ماجرا این نیست که ما الآن با آن روبرو باشیم، ماجرا این نیست که از این نظر جامعه ایران الآن ویژه باشد. شما اگر متون تاریخی رو بخوانید می‌بینید همه‌جا به این ماجرا اشاره شده است. افلاطون در کتاب جمهور می‌گوید انحطاط در یک جامعه‌ای رخ می‌دهد چه اتفاقی می‌افتد؟! جوان‌ها از بزرگ‌ترهایشان اطاعت نمی‌کنند. عین این جمله را در اخلاق ناصری هم می‌خوانید در متون دیگر هم می‌خوانید. به‌عبارت‌دیگر شما اگر در طی تاریخ به متونی که در مورد اخلاق نوشته‌شده نگاه کنید یک‌چیزی که مشترک می‌بینید این است که در هر نسلی از اینکه نسل بعدی جوان‌ها که دارند میان منحط‌اند و بی‌ادب‌اند و ماشاا... رعایت ما را نمی‌کنند و چرا این‌گونه‌اند شکایت می‌شنوید. به‌عبارت‌دیگر گسست نسلی به معنای تفاوت میان مردمی که در دو نسل متفاوت زندگی می‌کنند به نظر می‌آید که یک امر جهانی و یک امر عمومی در تاریخ است. همه جوامع در کل تاریخشان انگار این شکلی بودند، نسل‌های جدید با نسل قبل یک تفاوت‌هایی داشتن منتها چه تفاوت‌هایی و کی این تفاوت به گسست منتهی می‌شود؟ درواقع این‌ها پرسش‌های مرکزی اولیه ماست.

زندگی ادامه دارد و از ورای همه بدی‌ها و خوبی‌ها می‌گذرد. خاطرات خوب یا بد، این زندگی است که ادامه دارد بعضی‌ها تصورشان این است به هر قیمتی می‌توان به اهداف خود رسید این‌که چه بلایی سر دیگران میاید مهم نیست در گذر زمان فراموش می‌شود چون زندگی ادامه دارد؟! اگر این استدلال درست است، وجه تفاوت ما با دیگرانی که تحت هر عنوانی دینی، شرعی، ماکیاولی و غیره مانند اصولگرایی و انقلابی گری و یا حقوق بشر و دموکراسی و جمهوری‌خواهی و ... حقوق ذاتی انسان‌ها را در اقصی نقاط دنیا نادیده می‌گیرند چیست؟ تفاوت ما با دیگران چیست؟ فقط در نام‌گذاری است؟ آیا این کفایت می‌کند که ما صرفاً خود را اصلاح‌طلب بدانیم؟ و بر تضییع حقوق انسان‌ها صرف‌نظر از این‌که با ما هستند و یا برما بی‌تفاوت بگذریم؟ متأسفانه ما امروز به‌جایی رسیده‌ایم که حتی در دایره خودی‌ها هم دسته‌بندی داریم. بعضی وقت‌ها حتی چشمانمان را بر متحدان استراتژیک خود می‌بندیم و خود را متفاوت‌تر از پایگاه اجتماعی خود می‌بینیم و دفاع را فقط در جایی جایز می‌دانیم که نفع آنی برای ما داشته باشد و با سیاهی لشگرهای خود برخوردی بسان برده داریم؛ برده‌هایی که چاره‌ای جز همراهی با ما ندارند، چیزی جز سقوط اخلاق نمی‌توان نام نهاد. این سقوط اخلاقی را ما از کسانی شاهد هستیم که در کوران حوادث و به برکت فقدان رسانه‌های واقعی و پروپاگاندای رسانه‌های اصلاح‌طلب توانسته‌اند برند اصلاح‌طلبی را بنام خود حک کنند. حوادث دی‌ماه 96، اصلاح‌طلبان راهم خطاب خویش قرار داده بود و به‌نظرما اکنون زمان آن است که به خویشتن اصلاح‌طلبی خود بار دیگر رجعت کنیم و این خدایگان اصلاح‌طلبی را از اریکه‌های خودساخته به زیرکشیم تا مردم زجرکشیده و اقشار فرودست جامعه نیز موردتوجه قرار گیرند. قرار نیست اصلاح‌طلبی برند عده‌ای خاص باشد و یا در ملک طلق‌شان... اصلاح‌طلبی راهی در تداوم همان جنبشی است که از یک کلمه مستوفی آغاز شده و تا سرانجام آن را خواهیم پیمود و هیچ‌گاه در ملک طلق کسی یا کسانی هم درنیامده است. براین باور است که برخلاف بعضی‌ها نمی‌توانیم قبول کنیم گذر زمان می‌تواند روی هر چیزی سرپوش بگذارد. در انتخابات دوره پنجم شورای شهر تهران بااینکه سید معروف صمدی یکی از کاندیداهای قطعی لیست امید بودند، اما در دقیقه نود و در آخرین لحظات مانده به شروع تبلیغات انتخاباتی ایشان به شیوه‌ای رازآلود از ادامه کاندیداتوری و حضور در لیست امید حذف شدند، ما به‌عنوان هفته‌نامه اراده ملت پیگیری این مسئله را تا نتیجه نهایی و انجام مصاحبه با افراد مطلع ادامه خواهیم داد تا ابعاد این ماجرا موشکافی و حقیقت آشکار شود. انجام مصاحبه با ایشان درواقع گشایش پرونده‌ای است که با اقناع افکار عمومی خاتمه خواهد یافت. ابهامات و رازآلودگی آن باید گشوده شود. ن رسالتی است که ما احساس می‌کنیم و هیچ مسامحه‌ای با هیچ‌کس نخواهیم داشت.